इक लडकी भिगीभागीसी….

इक लडकी भिगीभागीसी….

- 

जुलै महिन्यातला सह्याद्रीच्या पायथ्याचा पाऊस. काल रात्रीपासून जी संततधार लागली होती, ती अद्याप थांबलीच नव्हती. थांबण्याची लक्षणंही दिसत नव्हती. पण सतत पाऊस पडतोय म्हणून त्याच्या कामात काही खंड पडलेला नव्हता. रीझॉर्टचं रीझर्वेशन फुल्ल होतंच.

पुन्हा एकदा त्यानं हातावरच्या घड्याळात नजर टाकली. गेले तीन तास तो त्याच्या बायकोला फोन लावत होता. पण पावसाचा जोर असला की नेटवर्क सारं झोपलेलं. ती बिचारी केव्हाची वाट बघत असेल म्हणून त्यानं दुपारीच मेसेज टाकला होता.

त्यानं हाताखालच्या असिस्टंटला हाक मारली. इतका वेळ मोबाईलमध्ये कँडी क्रश खेळत निवांत बसलेल्या राजूने वैतागून मान वर केली. “कॉटेज फाईव्हमध्ये जा, आणि सगळी नीट तयारी झाली का बघून ये. कुणीतरी व्हिआयपी गेस्ट आहे. संध्याकाळपर्यंत पोचतील.”

तितक्यात त्याचा मोबाईल वाजला. ही रिंगटोन त्यानं झोपेतही ओळखली असती. पलिकडे त्याच्यासाठी चितपरिचित आवाज होता.

“कुठं आहेस?” त्यानं तिचा हॅलो पूर्ण होण्याआधीच विचारलं.

“मी कुठं असणारे?”

त्यानं डोळे घट्ट मिटले. काहीही प्रयत्न न करता ती त्याच्या नजरेसमोर आली. त्यांच्या घराच्या लिव्हिंगरूममध्ये टांगलेल्या झोपाळ्यावर बसलेली. आजूबाजूच्या पावसाचा आवाज त्याला फोनमधूनही ऐकू आला.

“सॉरी” तो सहज बोलला… “ऐक ना ग…”

“बिल्कुल ऐकणार नाहीये मी. किती वर्ष झालं ऐकूनच घेतेय. तू आज मला प्रॉमिस केलं होतंस… तू म्हणाला होतास की आज काही झालं तरी मी घरी येईन. घरी!”

“जान.. प्लीज ना. समजून घे. पाऊस खूप आहे, आणि अजय - माझा रीलीव्हर इकडे पोचूच शकला नाही, त्यामुळे मी निघू शकत नाहिये. हॅलो… हॅलो.. ऐक ना..” तो बोलत राहिला, फोन कट झाला होता. नेटवर्क प्रॉब्लेम की बायकोने चिडून कट केला माहित नाही.

कितीतरी वेळ तो खिडकीबाहेर कोसळणारा पाऊस बघत बसला. दुपार सरून संध्याकाळ आली, अर्थात आकाश तितकंच अजूनही गचपणी गर्द होतं. रीझॉर्टमधले अनेक गेस्ट डिनरसाठी कॅफेमध्ये जमायला लागले होते. तो किचनमध्ये जाऊन सर्व व्यवस्थित असल्याची खात्री करून आला. आता त्याला कॉटेज फाईव्हच्या गेस्टला चेक इन करायचं होतं. तितकं झालं की त्याचं दिवसाभराचं काम संपलं असतं.  इतक्यात रिसेप्शन काऊंटरवरून आवाज आला. “एक्स्युज मी! आर यु द मॅनेजर?”

त्यानं मान वर करून आवाजाकडे पाहिलं. समोर चिंब भिजलेली पंचवीशीची मुलगी उभी होती. अंगात तिच्या अंगाला घट्ट बिलगून बसलेला साधासा राखाडी टीशर्ट आणि ब्लू जीन्स. पायामध्ये लालभडक सॅंडल. काळे कुळकुळीत भिजलेले केस ओलेते होउन कुरळे झाले होते. तो सारा ओला कारभार तिनं एका हाताने लपेटून डाव्या खांद्यावरून समोर आणला. केसांमधून टपटपणार पाणी तिच्या आधीच भिजलेल्या टीशर्टला अजूनच भिजवत होतं. आणि साला केसांची पण पोझीशन अशी होती की ते पाणी मोत्यांसारखं घरंगळत बरोबर तिच्या स्तनाग्रांवर पडत होतं. नदीच्या डोहात आलेल्या भोव-यासारखी त्याची नजर तिथेच अडकून राहीली.

“हे! लूक हियर”. टिचकी वाजवत ती वैतागून म्हणाली. त्यासरशी त्याची नजर तिच्या चेह-याकडे वळाली. “तुम्ही इथले मॅनेजर आहात का?”

गॉड!!! ही इतक्या पावसांत इथं कुठून आली होती. का आली होती आणि कशी आली होती…

त्याच्या रिझॉर्टमध्ये आजवर अनेक सेलिब्रेटी आल्या होत्या. त्यात मॉडल्स होत्या. टीव्ही अभिनेत्री होत्या आणि झालंच तर मिस इंडियासारख्या सौंदर्यवतीही होत्या. पण त्या सा-या बेगडया काचेच्या पोरीनं समोर समोर उभं असलेला नमुना म्हणजे रसरसशीत जिवंत तप्त लाव्हा.

“मिस आर्या स्टार्क?” त्यानं  आवाजामधलं हसू किंचित लपवत विचारलं.

“काय?”

“तुमचं रिझर्व्हेशन याच नावानं आहे ना मिस? की गर्ल हॅज नो नेम?”

“आर्या. माझं नाव आर्या जोशी आहे. रिझर्व्हेशन कदाचित याच नावाने असेल. नीट चेक करा!” ती वैतागून दोन्ही हातांची घडी घालत म्हणाली. आपल्या विनोदाकडे तिनं एकतर पूर्ण दुर्लक्ष केलंय हे त्याच्या लक्षात आलं पण आता तिच्याशी इथं सर्वांसमोर वाद घालत बसण्याइतका तो मूर्ख नव्हता. दिस विल बी इंटरेस्टिंग.

“ओके! तुमच्यासाठी कॉटेज फाईव्ह बुक आहे. मला तुमचा फोटो आयडी लागेल. तुमच्यासोबत कुणी गेस्ट असतील तर त्यांचाही फोटो आयडी लागेल.”

“नो गेस्ट. मी एकटीच आलीय.” त्यानं एक भुवई उंचावून प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. तिनं सेम तशीच भुवई उंचावून त्याच्याकडे पाहिलं.

“रूम दोघांजणांसाठी बुक आहे.” दोनेक क्षणांनी तो म्हणाला.

“पण मी सिंगल आहे. इज दॅट अ प्रोब्लेम? तुमच्या या पाचशे स्क्वेअर फुटाच्या झोपडीसाठी चोवीस तासाचे दहा हजार रूपये चार्ज करता पण एका सिंगल मुलीला तुम्ही राहू देउ शकत नाही?”

त्याने दोन्ही हात उंचावत सपशेल शरणागती पत्करली. “नॉट माय कन्सर्न”

तोंडात दोन बोटं घालून त्यानं शीटी मारली. पाचएक सेकंदात राजू धावत आला.

“मॅडमना पाच नंबरमध्ये घेऊन जा”. नंतर तिच्याकडे वळून तो म्हणाला, “रूममध्ये जाऊन तुम्ही फ्रेश व्हा. डिनरची वेळ ऑल मोस्ट संपत आलीय. तरीही….”

“नो, मला डिनर नकोय. सूप अं.. सूप नकोच पण चहा आणि थोडं स्नॅक्स चालतील पण प्लीज रूमवर पाठवाल?” ती मध्येच म्हणाली.

“ओके! सूप आणि थोडे स्नॅक्स रूमवर पाठवून देतो.” कॉटेजची चावी तिच्या हातात देत तो म्हणाला. हात पुढं करून चावी त्याच्या हातातून घेताना तिच्या बोटांना किंचितसा स्पर्श झाला. एखाद्या विजेचा झटका बसावा तशी ती दचकली. त्या दचकण्याबरोबर त्याच्या ओठांवर एक विजयी स्मित पसरलं. तिला पाहताच क्षणी त्याच्या मनामध्ये जे अनाम आणि आदीम आकर्षण भासलं होत. ते फक्त त्याच्याच बाजूनं नव्हतं तर. त्यानं तो निसटता स्पर्श तसाच सोडून न देता तिचा हात अजूनच घट्ट धरला.

तिनं या अनपेक्षित स्पर्शाने गोंधळून हातातली चावी सोडून दिली. त्याने तिचा हात न सोडता दुस-या हाताने ती चावी काउंटरवर पडायच्या आत अलगद झेलली.

“ग्रेट रिफ्लेक्सेस” तिचा आवाज किंचित उथळ झाला होता.

“यू हॅव नो आइडिया.” तो म्हणाला.

कॉटेजवर तिला सोडून परत येत असताना त्यानं छत्री बंद करून तिच्याजवळ दिली. कोसळत्या पावसात अखंड भिजत तो त्याच्या रूमवर आला. रिसेप्शन काउंटरवर आता कुणाची गरज नव्हती तरी राजू तिथे पेंगत पेंगत बसलाच होता. रूमवर आल्यावर त्याने अंगातला भिजलेला शर्ट बदलून साधा टीशर्ट घातला.

त्याची ड्युटी संपली होती. पाचेक मिनीटांपूर्वी त्याचा रीलीव्हर म्हणून अजय पोचला होता. त्याच्याकडे त्याने सारी कामं सुपूर्द केली आणि तो मोकळा झाला.

किचनमध्ये जाऊन त्यानं कूककडून स्पेशल सूचना देत सूप आणि गार्लिक ब्रेड बनवून घेतला.

तिच्या कॉटेजच्या दारावर नॉक केल्यानंतर जवळ जवळ मिनिटभराने तिने दरवाजा उघडला. पांढरा शुभ्र टेरिलिनचा बाथरोब तिनं अंगाभोवती गुंडाळला होता. मघाचे ओलेते केस ड्रायरने सुकवले होते. त्याने ट्रे नेऊन रूममधल्या टेबलावर ठेवला. थर्मासच्या बाजूला असलेली बियरची थंड बाटली पहाताच तिनं एक भुवई वर करून प्रश्नार्थक नजरेने त्याच्याकडे पाहिलं. हाय, क्या अदा – तो मनातल्या मनात म्हणाला. टेबलाला टेकून आणि दोन्ही हात टेबलाच्या कडेवर ठेवून तिच्याकडे बघत उभा राहिला. तिनं सुद्धा वरपासून खालपर्यंत त्याच्यावर नजर फिरवली. इंग्रजी वर्तमानपत्राने त्याचं वर्णन नक्कीच ग्रीक गॉड म्हणून केलं असतं. सहा फूटापेक्षा जरा जास्तच उंची सावळासा रंग,  सरळसोट नाक. तिला आठवलं पहिल्यांदा त्याला पाहिल्यावर जाणवलेलं आकर्षण! प्रेम, लग्न, संसार यापैकी कशाचाही विसर तिला तेव्हा पडला होता. एका स्त्रीला पुरूषापासून जे काही हवं असतं ते सारं त्याच्याकडे होतं. दरवाजापाशी खिळून ती उभी होती. त्याच्या संथ एकटक काळयागर्द नजरेने तो तिच्याकडे पहात होता. त्याच्या नजरेत किंचितसं आव्हानपण होत. ती जेमतेम अर्धा पाउल मागे सरकली. आणि त्याच्या नजरेतली ती इंटेसिटी त्याक्षणात हजारपटीने वाढली. त्याच्या नजरेतलं आव्हान आता तिला स्पष्ट जाणवलं.

ती दोन एक पावलं त्याच्या बाजूने पुढे सरकली. त्याच्या हाताच्या बोटांनी टेबलाच्या कडा घट्ट पकडून ठेवल्या होत्या. तिच्या चेह-यावर तिच्याही नकळत हसू आलं. तिला जाणवलं की, आता या क्षणाला किती कष्टाने स्वतःला तो तिच्यापासून दूर ठेवतोय. ती अजून दोन एक पावलं चालत त्याच्या जवळ आली. त्याच्या समोर अगदी समोर उभी राहिली. आणि त्याने दोन्ही हातांनी तिच्या गालांना स्पर्श केला.

“माझं एखादं स्वप्न साकार व्हावं असं मला वाटतंय.”  तिच्या ओठांवरून हलकेच अंगठा फिरवत तो म्हणाला. तिने अगदी शिताफीने त्याचं बोट दातांनी चावलं. त्या अचानक हल्ल्याबरोबर त्याचा हात झटकन मागे आला. ती हसली.

“स्वप्न नाहीए मी. जिती जागती जिवंत मुलगी आहे!! कळलं???”

किंचित पुढे झुकून त्यानं तिच्या गालावर ओठ टेकवले आणि तिच्या कानांत हलकेच कुजबुजत तो म्हणाला, “आय डोंट बिलिव्ह. माझ्यासाठी तू पहिल्या नजरेपासून सत्यात उतरलेलं स्वप्न आहेस.”

त्यानं तिच्या कानामागून मानेवर हलकेच जीभ फिरवली. त्याच्या या स्पर्शाने ती एकदम शहारली. ‘ओ गॉड यस.’ ती पुटपुटली. त्यानं तिच्या ओठाना आता ताब्यात घेतलं. अजिबात हळूवारपणे, सावकाशपणे नाही तर एकदम आवेगाने, आता त्याला कशाचीही पर्वा नव्हती. नजरेसमोर फक्त ती आणि तीच.

एका हाताने तिची मान किंचित कलती करून त्याने तिचा चेहरा त्याला हव्या तसा वळवून घेतला आणि तो तिला किस करतच राहिला. दुसर्‍या हाताने त्यानं तिचा तो बाथरोब सोडवला. तिच्या उघड्या पाठीवरून हात फिरवत अखेर त्याने स्वत:चे ओठ तिच्या ओठांपासून वेगळे केले.

एक पाऊल मागे सरकून त्याने तो बाथरोब तिच्या अंगापासून पूर्ण वेगळा केला. त्याच्यासमोर ती उभी होती. परफेक्ट!! तिचं अख्खं अंग लेण्यामधल्या कोरीव शिल्पासारखं घडवलेलं होतं. त्याची नजर तिच्यावर तशीच स्थिरावली. त्याच्या त्या एकटक नजरेनं ती जरा बेचैन झाली.

“काय?” तिनं विचारलं.

“यु आर सिंपली ब्युटीफुल” तिच्या मांडीवरून त्याचा अंगठा हलकेच वर खाली ओढत तो तिच्यासमोर खाली झुकत बसला. त्याच्या नजरेच्या बरोबर समोर आता त्याचं लक्ष्य होतं.

बाहेर पाऊस बरसतच होता. संततधार, एकसलग. त्यानं दोन्ही हातांनी तिच्या कमरेला धरून किंचित तिला आधार दिला. गरजच होती आता, Because her world was about to shatter. त्याने हलकेच त्याचे ओठ तिच्या अंगावर टेकवले. ती सिस्कारली. तो स्वत:शीच हसला. जिभेने आणि ओठांनी तो तिच्याशी खेळत राहिला. कधी हलकेच, तर कधी आवेगानं. त्याच्या दिवसाभराच्या वाढलेल्या दाढीचा किंचितसा खरखरीत स्पर्श तिच्या मांड्यांच्या आतल्या बाजूला होत होता. तिच्या अख्ख्या शरीराचं अस्तित्व जणू त्या एका बिंदूपाशी येऊन थांबलं होतं. अगदी स्वत:च्या नावाचाही विसर पडावा, इतकी ती धुंदीत गेली होती. दोन्ही हातांनी तिनं त्याचे खांदे गच्च धरले होते. सुखाच्या एकेक पायर्‍या चढत असताना तिनं मध्येच त्याच्याकडे पाहिलं. तिच्यासमोर गुडघे टेकून बसलेला तो. तिच्याशी खेळ्णारा तो.

आणि त्याच क्षणी तिचं जग लाखो तुकड्यातुकड्यांमध्ये विखुरलं गेलं. शरीरामधल्या नसानसा खन्न वाजल्या आणि तिच्या हृदयाचे ठोके अलमोस्ट थांबलेच आहेत, याची तिला खात्री पटली. परमोच्च क्षणावरून ती हळूहळू जेव्हा खाली आली, तेव्हा तो तिच्यासमोर अजून तसाच बसला होता. तिच्या ऑरगॅझमला आपण जबाबदार  असल्याचा मर्दानी अभिमान त्याच्या ओठांवर चमकत होता. अगदी सावकाश त्यानं स्वत:च्या ओठांवरून जीभ फिरवली. तिचा किंचित शांत होत असलेला श्वास परत वेगानं चालू झाला.

“अनड्रेस!” ती त्याला म्हणाली. तिच्या अंगावरचा रोब त्यानं काढून टाकला होता. पण स्वत: मात्र अजून टीशर्ट आणि जीन्समध्ये होता.

“नाही” तो उठून उभा राहत म्हणाला. “इथं तू ऑर्डर द्यायची नाहीस!”

ती त्याच्या या वाक्यावर पुढं काही बोलणार इतक्यात त्यानं त्याचे ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले. “”हा गेम माझा आहे. आणि माझी जशी मर्जी असेल तसं मी खेळणार आहे. ओके?”

खाली पडलेला तिचा रोब त्यानं परत तिच्याभोवती गुंडाळला. त्याच्या या कृतीने ती किंचित गोंधळली. “यु मीन, गेम संपला?” तिनं अविश्वासानं विचारलं.

“बिल्कुल नाही, पण तुम्ही चारेक तासाचा ड्राईव्ह करून आलाय. दमला असाल.” ओह, परत आता “तुम्ही” वर गाडी आली होती. मघाशी टेबलवर ठेवलेल्या थर्मासमधलं सूप त्यानं कपामध्ये ओतलं. बोरिंग क्लीअर सूप. ना चव ना रूप.

“मी चहाची ऑर्डर दिली होती.” ती म्हणाली.

“आणि मी आताच हे क्लीअर केलं की, इथं तुझी ऑर्डर बिल्कुल चालणार नाही.” तो शांतपणे म्हणाला. गाडी परत “तू” वर आली होती. तिनं मनातल्या मनात किती वेळा गाडी कुठं फिरणार हे मोजायचं ठरवलं. त्यानं ट्रे वर ठेवलेला हॉट पॉट उघडला. गरमगरम गार्लिक ब्रेडचा खरपूस वास दरवळला. “खाऊन घे” त्यानं बीअरची बाटली उघडत म्हटलं. “लोकं इतक्या थंडीचं गारगार बीअर कसं काय ढोसतात?” स्वत:शीच पुटपुटत असल्यासारखी म्हणाली.

अर्थात त्यानं तिचा टोमणा बरोबर ऐकला होता!

खिडकीमधून बाहेर कोसळणारा पाऊस बघत ती शांतपणे सूप पित राहिली. सूप भलेही चवीला फिकट असू देत, पण सोबत असलेला गार्लिक ब्रेड मात्र अगदी खास तिच्या पसंदीचा होता. अगदी तिनं घरी बेक केल्यासारखाच. तिचं खाणं होईपर्यंत तो तिच्या समोर निवांत बसला होता.

अचानक, त्याला गंमत लक्षात आली. ती त्याचं लक्ष नसताना चोरून त्याच्याकडे पाहत होती. पण, त्याची नजर तिच्याकडे वळाल्यासोबत ती इकडेतिकडे बघत होती.

“आता नाहीतरी नंतर आपल्याला यावर बोलावं लागणार आहे, माहित आहे ना?” बीअरची रिकामी बाटली टेबलावर ठेवत तो म्हणाला.

“कशाबद्दल?” तिनं उलटा प्रश्न केला.

“इतक्या पावसात कार घेऊन इकडे आल्याबद्दल!”

“तू तुझं प्रॉमिस मोडलंस! घरी येणार म्हणून सांगितलं होतंस, आला नाहीस…”

“म्हणून तू चार दिवस आधीच ही कॉटेज बूक केली होतीस?” त्यानं तिच्याकडे एकटक बघत विचारलं.

त्याच्या या प्रश्नावर तिचा चेहरा गोरामोरा झाला. काही न बोलता खिडकीबाहेर पडणार्‍या पावसाकडे पाहत राहिली. “आणि तुझा तो रिसेप्शन काऊंटरवरचा स्टंट? त्याचं काय?” त्याच्या आवाजामधील जरब खोटी आहे हे त्यालाच काय तिलाही एव्हाना समजलं होतं.

“कुठं काय? तू माझ्याकडे असा अधाशी बघत होता म्हणून….” ती पुटपुटली.

“म्हणून तू मला ओळख न दाखवता मॅनेजर म्हणून हाक मारलीस?”

“ओह, रीझॉर्टच्या मालकाला मॅनजेर म्हणून दिमोशन दिलं म्हणून राग आला की काय… पण खरं सांगू? मी एकदम घाबरले होते, मी अशी इतक्या पावसात एकटी आले म्हणून तू सगळ्यांसमोर ओरडशील वगैरे वाटलं म्हणून…”

“म्हणून, तूच आधी माझ्यावर आवाज चढवलास?” त्याच्या ओठांवर अखेर हसू आलंच.

“वेल, पण मग… तू ही…”

“तुझ्या या खेळात सामील झालोच. कमॉन, लग्नाला पाच वर्षं झाली आणि तुझ्या प्रेमात पडून सातहून जास्त वर्षं.. तुला पुरता ओळखून आहे मी” तो खुर्चीवरून उठून तिच्याकडे आला. शिकार्‍यासारखी त्याची नजर आता तिच्यावर स्थिरावली होती. तिच्या शरीरामधून गोड झिणझिणी पुन्हा एकदा जागून गेली.

त्यानं खुर्चीसमोर उभं राहून हात पुढे केला. तिनं त्याचा हात अलगद हातात घेतला, त्यासरशी त्यानं तिला ओढून मिठीत घेतलं. त्याच्या शरीराच्या अखंड स्पर्शामध्ये ती पुन्हा एकदा गुरफटली गेली. पुन्हा एकदा तिचे ओठ त्याच्या ओठांत हरवून गेले. खिडकीबाहेर पाऊस किंचित कमी झाला होता. पण इथं त्यांच्या कॉटेजमध्ये मात्र, आता कुठे पाऊस बरसायला लागला होता.

आणी तिला पूर्ण खात्री होती की, रात्रभर हा पाऊस असाच पडत राहणार आहे आणि तिला भिजवत राहणार आहे.

 (समाप्त)