Sunday, 17 September 2023

फिरूनी नवी (भाग 7)

 

 

दुपारचे दोन वाजत आले होते. निमिषचा फोन अद्याप स्विच ऑफ होता. नीलम टीव्हीवर पिक्चर बघत बसली होती. सकाळी जाग आली, तेव्हा काल रात्री झाल्या प्रकाराबद्दल सॉरी म्हणून ती परत निघाली होती. पण निमिषने तिला थांबवलं. आजचा दिवस एकाकी घालवायचा कितीही विचार असला तरीही, ती निघून गेल्यानंतर या घरामध्ये येणारं भकास एकटेपण त्याला सहन झालं नसतं. मागच्यावेळी आईबाबांना कोर्टात सही देऊन आल्यानंतर असाच वेड्यासारखा विचार करून तो थेट अनीशाच्या घरी पोचला होता. आज पुन्हा तसं काही करायचा त्याचा विचार नव्हता. त्यानं जेवण बाहेरून ऑर्डर केलं. एकही घास त्याला गिळवत नव्हता, पण नीलमच्या समोर बसून मुकाट पाण्याच्या घोटासह काहीबाही खाल्लं.

 

जेवण झाल्यावर तो पुन्हा खोलीत येऊन पडला. काल रात्रभर झोप लागलीच नव्हती. आजही झोप आली असती असं नाही. पण किमान थोडा आराम तरी करायला हवा. उन्हाची तिरीप बेडरूमच्या खिडकीवरून त्याच्या डोळ्यांवर येत होती. पण बेडवरून उठून पडदा ओढून घ्यावा असे वाटत नव्हतं.

त्याचा हा गंभीर मूड बघून नीलम हबकली होती. काल रात्री ती केक घेऊन आल्यावर तो जे काय चिडून बोलला तितकंच. त्यानंतर तिच्या बोलण्याला फक्त हो नाही इतकी तुटक उत्तरं. तो बेडरूममध्ये आल्यावर ती मागोमाग आली. तो हात डोळ्यांवर ठेवून तो पडला होता. तिनेच खिडकीवरचा पडदा पुढे ओढून घेतला. त्याच्या डोळ्यांवरची तिरीप गेल्यावर त्याने हात दूर केला.

“जागा आहेस का?” तिनं विचारलं

“हं”

“एसी लावू?”

“नको” तो म्हणाला, आणि बेडवर बाजूला सरकला. काही न उमजून ती तशीच उभी राहिली. त्याने डोळे उघडून तिच्याकडे पाहिलं.

“तू पण थोडावेळ झोप. पहाटे लवकर उठलीसअखेर तो म्हणाला.

“नको, मी निघते. उशीर होईल”

तिच्या या उत्तरावर तो काही न बोलता कुशी वळाला. काही क्षण ती गोंधळून उभी राहिली. अखेर तिनं काहीतरी ठरवलं आणि ती रिकाम्या झालेल्या बेडवरच्या जागेत पहुडली.

पण तो वळाला नाही. तसाच कितीतरी वेळ तिच्याकडे पाठ करून पडून राहिला. तो अजून जागा आहे हे तिला माहीत होतं पण त्याच्याशी काय बोलावं हे मात्र तिला अद्याप सुचत नव्हतं.  तिचा डोळा लागतच होता, की अचानक बेल वाजली.

 

“आता कोण आलं असेल? तू काही ऑर्डर केलं होतंस का?” त्यानं उठत विचारलं.

“नाही. तू झोप मी बघते” ती उठून बेडरूमबाहेर आली.

दार उघडलं तर समोर एक तिशीची मुलगी उभी होती.

“निमिष अधिकारी इथंच राहतात ना?” तिनं बिचकत विचारलं.

“अं.. हो. आपण कोण?”

“कोण आहे गं?” पाठीमागून निमिषचा आवाज आला. पण नीलमने काही उत्तर देण्यापूर्वीच, तो सामोरा आला.

“अनिशा? तू इथं कशी काय?”

“अ‍ॅक्चुअली, तुझा फोन खूप वेळ ट्राय करत होते. पण स्विच ऑफ होता. मागे तू म्हणाला होतास की या सोसायटीमध्ये राहतोस. नक्की फ्लॅट नंबर माहीत नव्हता म्हणून मग वॉचमनला विचारलं. तर.... आय मीन... मी उगाच इकडे आलेय. सॉरी. डिस्टर्ब केलं. सॉरी.. मी येते! आय मीन निघते” नीलमला आणि निमिषला बघताच ती काय समजायचे ते समजून गेली होती. इतके दिवस निमिषला भेटत असतानाही तिनं चुकूनही एकदाही त्याला त्याच्या पर्सनल आयुष्याबद्दल विचारलं नव्हतं. पाच वर्षांपूर्वी तो बिनधास्त कॅसानोव्हा होता. आताही तो तसाच असेल असं तिला का वाटलं होतं देव जाणे. तो कदाचित सेटल झाला असणार. लग्नही केलं असेल कुणास ठाऊक. समोर उभी असलेली मुलगी याच घरात राहणार असणार. अंगात असलेला टीशर्ट आणि शॉर्ट्स पाहता तितकं समजत होतंच. प्रचंड ऑकवर्डनेस तिच्या मनामध्ये दाटून आला होता. ती परत जाण्यासाठी मागे वळाली.

“आत तरी ये. अनीशा! प्लीज” तो दारामधून बाहेर आला. त्यानं तिचा दंड हलकेच धरला. “थांब.”

“मी यायला नको हवं होतं. सॉरी”

“ते बोलून झालंय तुझं. आता घरात चल.” तिला घेऊन तो घरात आला.

“नीलम, ही अनीशा. माझी शाळेपासूनची मैत्रीण. आणि अनी, ही नीलम. माझी...” नीलमची नक्की ओळख कशी द्यावी या प्रश्नावर तो अडला.

“मी पण मैत्रीणच. पण कॉलेजपासूनची नाही. अगदी नुकतीच झालेली मैत्री आहे” नीलम हसून म्हणाली. “निमिष, मी निघते आता. खूप उशीर झालाय. उद्या परत काम आहे.” ती बेडरूममध्ये आली. अनीशाला हॉलमध्ये बसवून निमिष मागोमाग बेडरूममध्ये आला.

“नीलम, प्लीज थोड्यावेळाने जाशील का? इथे अनीशाला..”

“निमिष, आय हॅव्ह टू गो. प्लीज अ‍ॅंडरस्टॅंड. उद्या शूट आहे माझे. आणि तुझा बर्थडे सेलीब्रेट करायला तुझी शाळकरी मैत्रीण आली आहे ना? सेलीब्रेट विथ हर”

“जस्ट शटाप. डोण्ट क्रॉस द लाईन”

“मी लाईन क्रॉस करतेय? मिस्टर अधिकारी, गेले अठरा तास तुम्ही काय करताय? मला कधी सांगितलंत... तू बर्थडे सेलीब्रेट का करत नाहीस? तुला जुळा भाऊ होता. ही तुझी मैत्रीण आहे!! मला काय माहीत आहे तुझ्याबद्दल? माझ्याकडून एका सेक्स डॉल असण्याव्यतिरीक्त काय अपेक्षा आहेत तुला?”

“नीलम, हे बोलण्याची आता वेळ नाही. अनीशा बाहेर बसली आहे, मला प्लीज”

“येस एक्झाक्टली. ती अनीशा. कोण तुझी मैत्रीण, तुझ्या घरी येते. आणि माझ्याशी गेली अख्खी रात्र आणि दिवसभर न बोलणारा तू, तुझा चेहरा अचानक खुलतो. यु आर हॅपी टू सी हर”

“नीलम, आपण नंतर बोलू”

“नाही, निमिष. मी काल रात्रभर हाच विचार करत होते. मला वाटत  होतं की आपलं रिलेशनशिप पुढे कुठे जाणार आहे. आय वॉज एक्स्पेक्टिंग मच मोअर. पण ते शक्य नाही. तू ज्या नजरेनं त्या मुलीकडे पाहिलं असतंस ना, त्या नजरेनं माझ्याकडे एकवार पाहिलं असतंस तरी मी आयुष्यभर तुझी ऋणी राहिले असते. इतके दिवस विचार करत होते की, तू प्रत्येकापासून इतका डीटॅच्ड कसा काय राहू शकतोस, आज समजलं की तू कुठे अ‍ॅटॅच आहेस!” बोलता बोलता नीलमने स्वत:चे कपडे एका बॅगेत कोंबले.

“नीलम, प्लीज ऐकून घे. इतक्यावेळा सांगतोय, प्लीज”

“नाही, निमिष. हे रिलेशनशिप कधीच वर्क झालं नसतं. आय गेस. मी माझ्या परीने इन्व्हॉल्व्ह होते, तू कधीच नव्हतास. आय थिंक वी शूड कॉल इट अ ब्रेकअप.”

 

नीलम वादळासारखी सुसाट त्याच्या घरामधून बाहेर पडली. लिव्हिंगरूममध्ये बसलेली अनीशा तिला निघताना बघून गांगरली.

“काय झालं निमिष?” तिनं विचारलं. निमिषने शांतपणे दरवाजा लावून घेतला. आणि लिव्हिंगरूममध्ये तिच्या समोर बसून त्याने सिगरेट पेटवली.

“माय लाईफ इज फक्ड अप” तो पाच मिनिटांनी म्हणाला.

“सॉरी, तुझा फोन लागत नव्हता आणि म्हणून मी थेट तुझ्या घरी आले”

“अनी, यार कमॉन. तुझ्या घरी असा कितीकवेळा मी अचानक येऊन धडकलो आहे! आज तू आलीस तर काय.... पण अचानक कशी काय?”

“वीकेंडला पुण्याला गेले होते”

“आईबाबांकडे?”

“नाही, अनिकेत पूर्वाकडे. आता आईबाबांचं घर उरलंच नाही”

“काही वाद झाला का?”

“फार काही नाही. पण काही नवीन गोष्टी समजल्या, पूर्वा मला सांभाळते, विनालग्नाची नणंद घरी असल्याचा तिला त्रास होतो. वगैरे.”

“पूर्वा आधीपासून हरामखोर आहे. अनिकेतला तेव्हाच सांगितलं होतं. फसशील हिच्या नादी लागून”

“असो. ते खुश आहेत. अडचण माझीच आहे. मग भांडून निघाले पण एकटीने मन रमलं नस्तं म्हणून म्हटलं तुला भेटावं....”

“बरं झालं आलीस. जेवली आहेस का?”

तिने फक्त मान हलवली.

“चल, तुझ्या घरी आल्यावर कसं फर्मास ऑर्डर करतेस, तसंच आज माझ्या घरी पण. इथं जवळ एक खास रेस्टोरंट आहे, पण ऑर्डर करू या नको. चल बाहेरच जाऊ”

“इतक्या उन्हात?”

“जानेवारीचं तर ऊन. तू बस दोन मिनिटं. मी चेंज करून येतो.निमिष आतल्या खोलीमध्ये गेला. ती पुन्हा एकदा तिथेच अवघडून बसून राहिली. निमिषचं घर त्याला शोभेल असंच होतं. सामानाचा फाफ़टपसारा नाही, जास्त फर्निचर नाही. चित्रकार असूनही भिंतीवर एकही चित्र नव्हतं. भिंती मोकळ्याच होत्या. अपवाद फक्त ती बसली होती त्या समोरच्या भिंतीचा. त्यावर फक्त एक फोटो होता. निहालचा. हातात भलामोठा पिंक रोझेसचा बुके घेऊन उभा असलेला.

साखरपुड्याच्या नंतर दोन की तीन दिवसांनी ती आणि निहाल कशावरून तरी भांडले होते. कारण इतकं क्षुल्लक होतं की, तिला आता ते आठवतही नव्हतं. पण ती वैतागून त्याच्याशी चक्क दोन तास बोलली नव्हती, आणि म्हणून तो सॉरी म्हणायला हा बुके घेऊन तिच्या घरी आला होता. सर्वांसमक्ष तिला सॉरी म्हणून त्यानं ही फुलं दिली होती. निमिषने बहुतेक  हा फोटो निहाल तिच्या घरी येण्यापूर्वी काढला असणार.

“चल, निघूया?” आतमधून टीशर्ट आणि पायजमा बदलून तोच टीशर्ट आणि जीन्स घालून आलेल्या निमिषने विचारलं. तिची नजर त्या फोटोवरून ढळली. निमिषच्या ते लक्षात आलं, पण तो काही बोलला नाही.

मग ते दोघं जेवायला म्हणून जे बाहेर पडले, ते अख्खी संध्याकाळ बाहेरच भटकत राहिले. तिने नीलमचा विषय परत काढला नाही. त्याने तिच्या घरचा विषय पुन्हा काढला नाही. निहालचा उल्लेखदेखील परत आलाच नाही. दोघंही मोजून मापून एकमेकांशी बोलत राहिले. आधी बाहेर पिझ्झा खाल्ला. मग मॉलमध्ये भटकंती करत करत शॉपिंग केली. ती नको म्हणत असतानाही त्याने तिच्यासाठी दोन तीन ड्रेस, फॉर्मल शर्ट असं काहीबाही घेतलं. मग तिनं त्याच्यासाठी एक खास परफ्युम घेतला. संध्याकाळ होत आली, तशी ती दमलेय हे त्याच्या लक्षात आलं. त्याला घरी जायचं नव्हतं. घर ही एक अशी जागा होती, जिथं खूप सारे विषय अर्धवट पडून होते. नीलमने केलेला ब्रेकप, अथवा तिचं घरी झालेलं भांडण या सर्वांचा उल्लेख घरी गेल्यावर झालाच असता. अखेर तो म्हणाला की, चल पिक्चर पाहू. मग कुठला पिक्चर बघायचा यावर दोघांनी अर्धा तास वेळ घालवला.

 

हा वाद घालत असताना त्याला पक्कं माहीत होतं, आपण अनीशाच्या आवडीचा सिनेमाच बघणार. पण तरीही..... अखेर, त्यानं हार मानली आणि अत्यंत मूर्ख हाणामारीपट बघायला तो तयार झाला. तो पण इंग्लिश. अनीशाला हे काय वेड होतं देव जाणे. साधेसरळ सुंदर पिक्चर बघायचीच नाही. हॉरर, अ‍ॅक्शन, थ्रिलर असल्याच पिक्चरांची आवड. अगदी शाळेत असतानादेखील रात्री उशीरापर्यंत जागून भुताचे पिक्चर बघायची. बिल्कुल घाबरायची नाही.

सुदैवाने, या आठवड्यात कुठलाही भुताचा पिक्चर रीलीज झालेला नव्हता. मारधाडपट मात्र तुफान हिट सुरू होता. त्याचीच तिकीटं काढली. पिक्चर सुरू झाला तोच मारामारीने. कोण कुणाला कशासाठी कुठून कितीवेळा मारतंय हे त्याच्या आकलनापलिकडे होतं. पण अनीशा एंजॉय करत होती. हा व्हिलन पण स्पेशल होता. पिक्चरच्या सुरूवातीपासून शेवटपर्यंत अखंड मार खाऊन पण मरत नव्हता. या व्हिलनने हीरोच्या भावाला ठार मारलेलं होतं म्हणे, त्याचा बदला घेण्यासाठी हीरो मार्शल आर्ट्सचा कसलातरी खास प्रकार शिकतो, आणि मग व्हिलनचा शोध घेऊन त्याला बुकल बुकल बुकलतो. काश! असाच एखादा व्हिलन असता तर निहालच्या मृत्यूसाठी मला कुणालातरी जबाबदार धरता आलं असतं, दोष कुणाच्या तरी माथी मारता आला असता. पण असं जगात काहीही घडत नाही. विचारांचं जाळं त्याला आता घेरून टाकत होतं. दिवसाभरामध्ये आलेला ताण आता असह्य झाला होता. अचानक एकाक्षणी त्याला वाटलं आपल्याला खरोखर रडू येणार आहे. गेल्या अनेक वर्षांमध्ये तो रडला नव्हता. निहाल गेला तेव्हाही नाही पण आता मात्र मन भरून आलं होतं.

बाजूला बसलेली अनीशा इतका वेळ हीरोला चीअर करत होती. तिचा आवाज शांत झाला होता, म्हणून त्याने वळून पाहिलं. अंधारामध्ये ती खुर्चीवर मागे डोकं ठेवून झोपी गेली होती. तिच्या मिटलेल्या पापणीमधून अश्रूचा एक चुकार थेंब त्याला त्या काळोखातही दिसला. सिनेमा संपायला अजून तासभर अवकाश होता. तरीही, त्याने तिला हलकेच उठवलं.

“पूर्ण बघायचा की घरी जाऊया?” त्यानं विचारलं

“घरी” ती म्हणाली.

त्याने कॅब बूक केली. तिला घेऊन तो घरी आला. त्याच्याच घरी. तिच्या घरी इतक्या दूर घेऊन जाण्यापेक्षा हे बरं. टॅक्सीमध्ये थोडावेळ जागी होती पण घरी पोचेपर्यंत पुन्हा एकदा झोपली. ती अजून झोपेत होती. तो तिला घेऊन बेडरूममध्ये गेला. बेडवर तिला नीट झोपवलं. तिच्या अंगावर चादर घातली.

तिचा कोवळा निरागस चेहरा झोपेत अजूनच शांत वाटत होता. अगदी न राहवून त्याने हलकेच तिच्या कपाळावर स्वत:चे ओठ टेकवले. “गूड नाईट” तो कुजबुजला.

“गूडनाईट, निहाल” ती झोपेतच उत्तरली.

अंगावर कुणीतरी बर्फाचं बादलीभर पाणी ओतावं तसा तो भानावर आला. शॉक बसावा तसा तिच्यापासून दूर गेला.

काय करतोयस निमिष? तिचं प्रेम निहालवर होतं. तुझ्यावर कधीच नाही. तुझा तो हक्कच नाहीये.

तिला बेडरूममध्ये सोडून तो तसाच बाथरूममध्ये गेला. नळ सोडून भसाभसा पाणी त्याने चेहर्‍यावर मारून घेतलं. वर पाहिलं तर बाथरूममधल्या आरश्यामध्ये त्याचा चेहरा अजूनही तसाच होता. फडाफडा त्याने स्वत:च्याच थोबाडीत मारून घेतलं. तरीही, तो चेहरा अजून तिथेच होता. त्याचा चेहरा. जन्मापासून त्याला मिळालेला चेहरा. निहालचा चेहरा....

आणि तो चेहरा आता त्याच्या चेहर्‍याकडे बघून खदाखदा हसत होता..

>>>>>>>> 

दुसर्‍या दिवशी अनीशाला जाग आली तेव्हा क्षणभर कुठे आहोत तेच तिला कळेना. अखंड घर एकदम शांत होतं. घरात निमिषचा काहीही वावर जाणवत नव्हता. तू कुठं आहे हे विचारायला म्हणून तिनं मोबाईल हाती घेतला. त्यावर निमिषचे दोन मेसेजेस. पहिला गूड मॉर्निंग. आणि दुसरा “मी कामासाठी अचानक गोव्याला जातोय. तू फ्रेश हो, आणि टॅक्सी पकडून घरी जा. चावी शेजारच्या कटारिया आंटीकडे ठेव. बाय” एवढाच आणि इतकाच तुटक मेसेज.

रात्री कितीवाजता निमिष घराबाहेर पडला, आणि अचानक कुठे गेला तिला काहीच समजेना. हे गोव्याला जाण्याबद्दल तो काहीच बोलला नव्हता. तिने त्याचा नंबर ट्राय केला. तो स्विच्ड ऑफ होता. निमिषच्या या अचानक तुटक वागण्याचं तिला मनापासून प्रचंड आश्चर्य वाटलं. पण, तरीही, ती सर्व आवरून त्याच्या घराबाहेर पडली. त्यानं दिलेल्या सूचनेप्रमाणे चावी शेजारच्या घरी ठेवण्यासाठी बेल मारली. एका नऊ वर्षांच्या गोबर्‍या मुलीने दार उघडलं.

“निमिष अधिकारी, उनकी चाबी रखनी थी” ती मुलीला म्हणाली.

ती मुलगी दार तसेच उघडे ठेवून आत पळाली. “मम्मा, निमिषभैय्याने फिरसे लडकी बदल दी” आतमधून चाळीशीची एक थुलथुलीत बाई बाहेर आली. लेकीच्या आगाऊपणामुळे तिला काहीतरी गुजरातीमध्ये बडबडतच. अनीशाच्या हातून चावी घेतली, आणि धाडकन घराचं दार लावून घेतलं.

प्रचंड शरम आणि घृणा अनीशाच्या मनामध्ये दाटून आली. “कसे काय आपण इतके बहकलो? कालचा निम्मा दिवस आपण निमिषसोबत काढूच कसे शकलो?” स्वत:लाच पुन्हा एकदा दोषी मानत, ती टॅक्सी पकडून घरी आली. वाटेत बॉसला मेसेज करून तिने आजची आणि उद्याची अशा दोन्ही सुट्ट्या टाकल्या होत्या. उद्याचा दिवसही असाच कठीण जाणार. उद्या निहालच्या मृत्यूची ऑफिशिअल तारीख. अपघात झाल्यापासून ते जवळजवळ 48 तास त्याची मरणाशी झुंज सुरू होती. तो बरा होईल याची खात्री तर सर्वांनाच होती. पण अखेर सर्वांची नजर चुकवून तो या जगामधून गेलाच. उद्या ती तारीख.

तिने घरी पोचल्यावर निमिषला पुन्हा एकदा फोन केला. नंबर अजून स्विच्ड ऑफ होता. तो नक्की गोव्याला गेला होता की, अजून कुठे काहीच माहीत नव्हतं.

अखेर न राहवून तिने त्याला व्हॉइस मेसेज पाठवला.

“निमिष, काय चालू आहे? बरा आहेस ना? मला तुझ्या घरामध्ये हे असं एकटीला सोडून जाताना... तुला लाज लज्जा शरम काही नाहीच आहे का रे? आता मघापासून फोन करतेय, तर फोन बंद ठेवून बसलायस. तुझ्या त्या शेजारच्या आंटीला वाटलं की मी तुझी... तुझी सेक्स पार्टनर वगैरे आहे. इतकी चीप आहे का मी? का असा मुद्दाम वागतोस?” बोलतानाच तिचे डोळे भरून आले. तिने तो मेसेज पाठवून दिला.

>>>>>>> 

“लव्ह अ‍ॅट फर्स्ट साईट! तुझा विश्वास आहे यावर?” निमिषच्या बाजूला बसलेली जमुना त्याला विचारत होती. जमुना म्हणजे दिल्लीमधून मुंबईला नुकतीच शिफ्ट झालेली ओरिजिनेटर. लेखिका, रायटर, ऑथर वगैरे डाऊनमार्केट लोकांची नामाभिधानं होती. पण जमुना ट्रेंडसेटर होती. ती लिहायची, पण नाव मात्र कंटेंट ओरिजिनिटर.. तिच्या तीन पुस्तकांची मालिका प्रकाशकांनी काढायचं ठरवलं होतं. यातल्या पहिल्या पुस्तकाच्या कव्हर पेज डिझाईनसाठी ब्रेनस्टॉर्मिंग सुरू होतं. प्रकाशकांची भलीमोठी टीम त्या एसी हॉलमध्ये बसून पुस्तकाच्या वेगवेगळ्या अ‍ॅंगल्सवर आणि छुप्या सिम्बॉलिझमबद्दल चर्चा करत होती. त्यात अगदी नवीन लागलेला हा मुलगा निमिष अधिकारी. वास्तविक त्याचं डेजिग्नेशन फक्त इंटर्न इलस्ट्रेटर म्हणून होतं, पण तो उत्तम चित्रं काढतो, म्हणून बॉसने त्याला या चर्चेमध्ये ओढलं होतं. गेले दोन तास शब्दांचे विनाकारण उडणारे बुडबुडे बघत तो शांत बसला होता. एका नोटपॅडवर कसलंतरी स्केच काढत. मध्येच कॉफीसाठी ब्रेक म्हणत सर्वजण इकडेतिकडे पांगले, तेवढ्यात ही जमुना त्याच्या बाजूला येऊन बसली.

“माझा मुदलात लव्ह प्रेम वगैरे गोष्टींवरच विश्वास नाही, मग लव्ह अ‍ॅट फर्स्ट साईटसारख्या तद्दन फिल्मी गोष्टींची बात कशाला?” निहालने त्याच्या स्केचवरची नजर हटवत तिला उत्तर दिलं. त्याच्या नोकरीचा हा अगदीच पहिला आठवडा. निहालच्या ओळखीने या भल्यामोठ्या इंग्रजी पुस्तक प्रकाशन कंपनीमध्ये मिळालेली ही नोकरी. आमच्याकडे पगार जास्त नाही, पण शिकायला खूप मिळेल या मधाच्या बोटासह.

“तुझ्या दृष्टीने हे माझं सर्व लेखन फालतू आहे?”

“मी फालतू हा शब्द कुठे वापरलाय?”

“व्हेरी गूड. चित्रकार तर आहेसच” तिची नजर त्याच्या हातामधल्या स्केचवर होती, “पण उत्तम लेखकही होऊ शकशील.”

“बाप रे! फार कष्टाचं काम आहे. जे वाक्य म्हणायला जगामधले तीन शब्द पुरतात, त्यासाठी तुम्ही लाखभर शब्दांची कादंबरी लिहून काढता”

“तू म्हणू शकशील? सांगू शकशील?” जमुना चाळीशी क्रॉस केलेली होती पण चेहरा मात्र अद्याप तिशीमध्ये होता. काळ्या सरळ केसांचा बॉब कट, हलकासा मेकप आणि डोळ्यांवरच्या चष्म्यावरचे दोन चार खडे अधेमध्येच चमकणारे.

“काय?” स्वत:चे लक्ष पुन्हा एकदा त्या स्केचपॅडकडे वळवत निमिषने विचारलं.

“माझं तुझ्यावर प्रेम आहे. आय लव्ह यू. हे तीन शब्द तू तुझ्या प्रेमाला सांगू शकशील?”

“आय लव्ह यू” नजर थेट जमुनाकडे वळवत तो म्हणाला. “इतकं सोपं तर आहे. का नाही सांगू शकणार?”

“आजवर का नाही सांगितलंस?”

“कुणाला? आताच तर तुम्हाला ऐकवलं. अजुन कुणाला म्हणत असाल तर त्यांनाही सांगेन. यात कठीण आहेच तरी काय?”

“यंग मॅन, मी उगाच लिहत नाही. काहीच कठीण नाही तर या मुलीला कधी हेच वाक्य आजवर का सांगितलं नाहीस?” जमुनाने त्याच्या हातामधल्या स्केचकडे इशारा केला. साधं पेन्सिलने काढलेलं चित्र. एका शाळकरी मुलीचं. सायकल चालवणारी, दप्तर अडकवलेली मुलगी. ती मुलगी कोण काय हे काहीही जमुनाला माहित असायचं कारणच नव्हतं.

 

निमिषला मात्र हेच स्केच आपण आता का काढलं हे परफेक्टली माहित होतं, मघापासून प्रेम, प्रेमाशी असोसिएटेड गोष्टी अशी काहीबाही चर्चा सुरू असताना त्याच्या नजरेसमोर आलेलं पहिल आणि एकमेव दृश्य हेच होतं. पहिल्यांदा भेटलेली अनीशा. शाळेमधून येत असताना.

त्यानंतर अनेकदा अनीशा त्याला इथे तिथे भेटत राहिलीच होती. पण हळूहळू त्याच्या लक्षात आलं की, स्कॉलर निहाल तिच्यासाठी आपल्यासारख्या वाया गेलेल्या मुलापेक्षाही जास्त चांगला चॉइस आहे.

तो तिच्यापासून दूर होत चाललाच होता. आता तर निहालला नोकरी लागल्यापासून घरामध्ये अनीशाला सून करून आणण्याचे मनसुबे सुरू असल्यापासून तर जास्तच. पण ती मात्र त्याच्या मनामध्ये केव्हापासूनच ठाण मांडून बसली होती. ते म्हणतात ना, “लव्ह अ‍ॅट फर्स्ट साइट” ते इतकंही काही खोटं किंवा कवीकल्पना नाही- हे त्याला पुरेपूर माहित होतं.

 

फिरूनी नवी (भाग 6)

 

फिरूनी नवी भाग 5 
नीलम त्याच्या घरामध्ये रात्रभर थांबली. पण तो तिच्याशी एक शब्द बोलला नाही. अख्खी रात्र तो शांत खुर्चीमध्ये बसून राहिला. नीलमने इतक्या दिवसामध्ये त्याला इतकं गप्प राहिलेलं कधीच पाहिलं नव्हतं. तो फार बोलायचा अशातला भाग नाही, पण त्याचे हात कधीच स्थिर नसायचे. अगदी टीव्ही अथवा लॅपटॉपवर पिक्चर बघतानाही तो हाताने काही पेपर्स घडी घालत आकृत्या करत बसायचा. ओरिगामी म्हणे. पण आज मात्र नाही. नीलमला निमिषची ही बाजू माहीतच नव्हती. प्रत्येकाला एक भूतकाळ असतो, आणि आपण वर्तमानकाळामध्ये ज्या क्षणी एखाद्या व्यक्तीला भेटतो, तेव्हा खरंतर भूतकाळाच्या त्या संचितालाही भेटत असतो, पण ते आपल्याला जाणवत कधीच नाही. तिच्या मनामध्ये असे काही विचार येऊन जात होते. निमिषसाठी ती फक्त एक सोय होती. कॅज्युअल रिलेशनशिप. तिच्या दृष्टीने मात्र निमिष तितकाच आणि तेवढाच राहिला नव्हता. मनातल्या मनामध्ये तिने त्याच्यासोबत आअपल्या भविष्याची स्वप्ने रंगवायला सुरुवात केली होती. निमिष प्रचंड मूडी होता, त्याच्यासोबत राहणं म्हणजे सातत्याने सापशिडीचा खेळ. कसलं दान कधी पडेल आणि कधी याचा मूड सापासारखा जहरी फुत्कार टाकणे बनेल देव जाणे. तरीही, या सगळ्या अडचणींना सांभाळून ती त्याच्यासोबत आयुष्य कंठायला तयार होती.
अर्थात, निमिष तयार झाला असता तर. पुढच्याच महिन्यात व्हॅलेंटाईन्स डे येणार होता. त्यादिवशी निमिषला कुठेतरी रोमॅंटिक डिनरवर जाऊया असं सांगायचं. दीड वर्षांच्या त्यांच्या रिलेशनशिपमध्ये ते दोघे असे डेटवर डिनरला वगैरे कधी गेलेच नव्हते. पण यावेळी त्याला सांगू, आणि रिलेशनशिप कॅज्युअलकडून थोडं अधिक सीरीयस होईल का हे विचारू. तो हो म्हणेलच. आपल्याशिवाय इतर कुणीही त्याच्या आयुष्यामध्ये नाही, हे तिला चांगलंच माहीत होतं.
विचार करता करता, तिचा कधीतरी डोळा लागला. निमिष मात्र टक्क डोळे उघडे ठेवून प्रत्येक क्षण आठवत होता. त्याचे आणि निहालचे. त्याला आठवत होतं त्या प्रत्येक वाढदिवसाला आईबाबा दोन केक घेऊन यायचे. दोन्ही केक एकसारखेच. दोघांना अगदी एकसारखाच ड्रेस घेतलेला असायचा. एरवीही त्यांना वेगळं ओळखणं मुश्किल होतं पण वाढदिवसाच्या दिवशी अगदी मिरर इमेज बनून ते इतरांना अधिकच गोंधळात  टाकायचे. शाळेत असेपर्यंत घरी मोठ्ठी बर्थडे पार्टी. समोसे, वेफर्स आणि रसना. रीटर्न गिफ्ट म्हणून बाबा गोष्टींची पुस्तके द्यायचे. ते सगळं आता त्याला आठवत होतं.
 
आज त्याचा वाढदिवस असूनही आईचा बाबांचा फोन येणार नाही. अनिशाला फोन करण्याची हिंमत त्याच्यामध्ये नव्हती. खरंतर ती केवळ एका फोन कॉलइतकी दूर होती. किंवा बाईक घेऊन निघाला असता तर दोनेक तासांच्या अंतरावर. पण कधीकाही अंतरांचे हिशोब वेगळेच असतात. एरवी तो कितीही सहज अनीशाला फोन करत असला तरीही, आजच्या दिवशी मात्र ती हिंमत त्याच्याकडे नव्हती.
 
त्याचा फोन अख्खा दिवस स्विच ऑफ येत राहिला. पूर्वा आणि अनिकेत त्यांचा परफेक्ट रोमॅंटिक प्लान आटोपून घरी आले तेव्हा, रात्रीचे दीड वाजले होते. बाळी आणि अनिशा दोघी झोपून गेल्या होत्या. सकाळी उठून मात्र पूर्वाची भुणभुण सुरू झाली. काल रात्री अनीशाने बाळीला डायपर नीट लावलाच नव्हता, कपडे पण नीट बदलले नव्हते. डायपर क्रीम नव्हतं लावलं. दोनेक तासांनी अनीशाला या सगळ्याचा वैताग आला. वास्तविक पूर्वाला आजचा दिवस माहीत होता. सासूने आधीच तिला काही बोलू नकोस अशी तंबी दिलेली होती पण ऐकेल ती पूर्वा कसली.... तिची किरकिर ऐकून अनीशाने सकाळी दहा वाजता मुंबईला परत जायचं ठरवलं.
“अनीशा, नको ना तिचं ऐकूस” आई तिच्या कानात कुजबुजली. “तू आजचा दिवस रहा. उद्या सकाळी जा”
“आई, तू तिला घाबरून रहा. मी नाही. हे माझं हक्काचं घर आहे. माझ्या आईवडलांचं घर. म्हणून इतके दिवस मी इथे येत होते. पण आज समजलं की जर हे मुळात माझ्या आईवडलांचंच घर नसेल तर...” ती आवाज चढवून म्हणाली.
व्हायचा तोच परिणाम झाला. किचनमधून तरातरा पूर्वा आईच्या खोलीत आली.
“हक्कांची भाषा कुणासाठी वापरतेस अनीशा? इतके दिवस केलंय..”
“काय केलंस गं? हा!! काय केलंस?” अनीशानेही त्वरित विचारलं.
“शांत व्हा. पूर्वा, तू आत जा. मी बोलते अनीशासोबत. किमान आजच्या दिवशी तरी...”
“काय लावलंय हे आजच्या दिवशी? आजच्या दिवशी? आम्ही सतत हिला सांभाळून घ्यायचं. हिचे वेडेविद्रे चाळे खपवून घ्यायचे. तिशी उलटत आली तरी घरामध्ये बिनालग्नाची नणंद असताना संसार करायचा. लहान भाऊ असून अनिकेत किती करतोय किती राबतोय याची कुणालाच काही कल्पना नाही”
“एकेक शब्द परत सावकाश बोल पूर्वा” अनीशा अत्यंत थंड आवाजात म्हणाली. “मला सांभाळून घ्यायचं? माझे वेडेविद्रे चाळे? तुझ्या लग्नाला साडेतीन वर्षं झालीत, या इतक्या वर्षांत किती दिवस मी तुझ्या या घरी राहिलेय याचा हिशोब करायला माझ्या हाताची बोटे पुरे. आणि मला कुणीही पोसत नाहीये. निहाल असतानाही मी आर्थिक दृष्ट्या स्वतंत्र होते. तो नसतानाही आहे. आणि आयुष्यभर राहीन. माझ्यासाठी अनिकेतने आजवर एकही दमडा खर्च केलेला नाही. बाबांचा सगळा पीएफ घेऊन तुम्ही हा फ्लॅट बूक केलात. त्यात एक पैसा मी विचारलेला नाही. आई, मी निघते”
“नको ग. अशी भांडून जाऊन मी सांगते ऐक ना. मी समजावते पूर्वाला” आई तिला विनवत राहिली. पूर्वा पुढेही काही बोलत राहिली. तिचं लक्षच नव्हतं. तिने भराभरा बॅग भरली. म्हणायला दोन दिवसांचे कपडे तर आणले होते.
आईची पूर्वाला काही बोलण्याची टाप नव्हती. घरात बाबा आणि अनिकेत दोघेही नव्हते. ते परत येईपर्यंत तरी थांब असं आई परोपरीने सांगत राहिली. पण ती बधली नाही.
बॅग घेऊन ती घराबाहेर पडली. तिच्या मागे पूर्वाने दार लावून घेतलं. हे लावलेलं दार आपल्यासाठी केवळ या क्षणासाठी नसून भविष्यामधल्या प्रत्येक क्षणासाठी आहे याची तिला खात्री होती. बिल्डिंगच्या खाली आल्यावर तिने रिक्षेला हात केला. जवळच्याच कुठल्याशा रेस्टॉरंटचं नाव सांगितलं. प्रचंड भूक लागली होती. गेल्या काही दिवसामधला तिच्यामधला हा बदल तिला पहिल्यांदा जाणवला. एरवी तिला भूक लागायचीच नाही. दोन तीन दिवस ती ब्रेडचा एखादा स्लाईस नाहीतर, एखादा लाडू पुरेसा व्हायचा. हल्ली मात्र भूक जाणवेल इतकी तीव्र लागायची.
 
रेस्टॉरंटमध्ये तिने इडलीवडासांबारची ऑर्डर दिली. ऑर्डर येईपर्यंत मोबाईल फ्लाईट मोडवर टाकला, कारण आई वारंवार फोन करत होती. थोड्यावेळात अनिकेत आणि बाबादेखील फोन करायला लागले असते. रविवार सकाळ असल्याने रेस्टॉरंटमध्ये तशी बर्‍यापैकी गर्दी होती. ती एका कोपर्‍यामधल्या दोन जणांच्या खांबाआडच्या टेबलावर बसून होती. इडली खाल्ल्यावर मस्त फिल्टर कापीची ऑर्डर द्यावी का असा विचार ती करत असताना अचानक तिची नजर समोरच्या खुर्चीवर गेली. तिच्यासमोर अवघ्या काही फुटांवर मंद हसत निहाल बसला होता.
निहाल!
तिच्या तोंडून नकळत शब्द फुटला.
“बोल” तो म्हणाला. तिचा श्वास जणू थांबला. निहाल तिला पहिल्यांदा जाणवला होता तो गेल्यानंतर महिन्याभराने. घरामध्ये आई तिला जरा बाहेर फिरून येऊ म्हणत बागेत घेऊन गेली होती. ती महिनाभर खोलीबाहेरही पडली नव्हती. आई अगदी अलमोस्ट ओढतच तिला घेऊन निघाली. तेव्हा अचानक जाणवलं, तिच्या बाजूने निहालदेखील चालतो आहे. तिच्या पावलांशी पावलं जुळवत. हा भास तिनं आईला सांगितला नाही. त्यानंतर वारंवार तो भास होतच राहिला. निहाल आजूबाजूला असल्याचा. घरात, रस्त्यात, दवाखान्यात सर्वत्र तो तिच्या आसपास असायचा. आईबाबांच्या नकळत तिनं एकदा सायकॉलॉजिस्ट गाठला. थेरपी सुरू झाल्यावर तिला स्वत:मध्ये फरक जाणवला. झोप नीट झाली, की निहाल दिसत नाही. निहालबद्दल बोलत राहिलं, की निहाल दिसत नाही. आयुष्याच्या इतर कप्प्यांमध्ये निहालला स्थान दिलं की निहाल दिसत नाही.
 
मग तिनं गाव बदललं. मुंबईमध्ये नोकरी पत्करली. इथं आवडीचा गोल्डफिश आणून ठेवला. त्या गोल्डफिशला ती निहालबद्दल सांगायची. ऑफिसमध्ये कुणाचीच “बिचारी” ही नजर तिला नको हवी होती म्हणून तिनं सलोनीलादेखील निहालबद्दल काही सांगितलं नव्हतं. गेल्या इतक्या वर्षामध्ये राज सोडल्यास इतर कुणालाही तिनं निहाल हे नाव ऐकवलेलं नव्ह्तं.
 
अगदी निमिषशी इतके दिवस बोलत असूनसुद्धा, निहालचा उल्लेख कधीच आला नव्हता. आणि आज मात्र....
 
निहाल तिच्यासमोर बसला होता. केवळ भास म्हणून दिसत नव्हता तर चक्क बोलतही होता.
आणि अजून एक गोष्ट: हा निहालच होता. कितीही सारखे दिसत असले तरीही हा निमिष नव्हता हे निश्चित.
ती काही न बोलता शांत बसून राहिली. इतक्या भर गर्दीमध्ये निहाल केवळ आपल्याला दिसत असणार. आपण त्याच्याशी बोललो तर इतरांना वाटेल की आपण एकटेच बडबडतो आहोत. इतके दिवस पूर्वाला वाटतं की आपल्याला वेड लागलेलं आहे. पण हे असंच चालू राहिलं तर प्रत्येकालाच वाटेल की आपल्याला वेड लागलेलं आहे.
की खरंच आपल्याला वेड लागलेलं आहे?
वेटरने तिच्यासमोर प्लेट आणून ठेवली. समोर बसलेल्या निहालकडे शक्य तितके दुर्लक्ष करत तिनं खायला सुरूवात केली. भूक तर लागलेलीच होती. वेटरला तिनं कॉफीची ऑर्डर देऊन टाकली.
निहाल शांत बसून होता. तिच्याकडे एकटक बघत.
ती खाऊन उठली तसा तोही उठला. तिच्यासोबत बाहेर चालत आला. तिनं मोबाईलवर कॅब बूक केली. मुंबईला जाण्यासाठी. पर्समध्ये ठेवलेला ब्लूटूथ हेडफोन तिनं कानात घातला, माईक तोंडाजवळ आणला, आणि ती म्हणाली.
“निहाल”
“बोल” तिच्याबाजूला बसलेला निहाल म्हणाला.
“का माझा पाठलाग करतोयस?”
“तुला काहीतरी सांगायचंय”
“काय?”
“अनिशा!!...” इतक्यात तिचा मोबाईल वाजला. कॅब आलेली होती. ती कॅबमध्ये बसली. निहाल तिच्यासोबत होताच.
“बोल” ती पुढे म्हणाली.
“मी खुश आहे. तूपण खुश रहा”
“मी खुशच आहे.
“खोटं बोलू नकोस. किमान माझ्याशी तरी. गेली पाच वर्षं तुझी परवड पाहतो आहे. किती त्रास करून घेतेस स्वत:ला.”
“मी काहीही त्रास करून घेत नाही.. नोकरी करते.”
“नोकरी करतेस, आर्थिक बाबतीत स्वतंत्र आहेत. एकटीच राहतेस. सर्व माहीत आहे. पण त्याहीपलिकडे जाऊन किती एकाकी आहेस. आजूबाजूला सगळे इतके तुझे लोक असताना”
“माझे लोक? आज घरात काय झालं ते पाहिलंस ना? घर उरलं नाहीये मला. हक्काचं एकही ठिकाण राहिलं नाहिये हे समजतंय का तुला?”
“नसेनात का. अनीशा, पण तू एकटी नाहीस. मी तुझ्यासोबत कायम आहे. तुला दिसत असेन वा नसेन, पण मी सावली बनून तुझ्यासोबत इतके दिवस होतोच. माझ्या दिसण्याने तुला त्रास होतोय हे समजल्यावर तुझ्यापासून स्वत:ला लपवून घेतलं होतं. पण मी होतोच अनीशा.”
“काय उपयोग? जगाच्या दृष्टीने मेलायस तू. आणि इतका नालायक आहेस की मला मरूही देत नाहीस. किती वेळा विचार केला की तुझ्या आणि माझ्यामध्ये असलेलं हे श्वासाचं अंतर पार करावं आणि तुझ्याजवळ निघून यावं. दरवेळी अडवतोस मला. थांबवतोस मला. दुष्ट!” ती बोलून गेली. आणि अचानक तिला आठवल्या त्या असंख्य रात्री जेव्हा तिनं ठाम विचार केला होता, की हे सर्व संपवून टाकावं.
“ती वेळ अद्याप आली नाहीये. आणि येणारही नाही. तुला जगायचं आहे अनीशा. आणि खूप खूप जगायचं आहे. आपण एकत्र खूप स्वप्नं पाहिली होती. ती सगळी तुला माझ्यासाठी पण सत्यात आणायची आहेत. हेच आज मी तुला सांगायला आलोय. तू छान राहीलीस, खुश राहिलीस तर चूक करत नाहियेत. स्वत:ला गिल्टी मानणं सोडून दे. कशाचबद्दल पश्चाताप बाळगू नकोस. माझ्या जाण्याबद्दल. तुझ्या राहण्याबद्दल. निमिषबद्दल. कशाचबद्दल.”
 
अनीशा चमकली. निमिषबद्दल? निमिषला भेटून आल्यावर, त्याच्याशी अगदी फोनवर बोलल्यानंतर मनामध्ये स्वत:बद्दल द्वेषाची भावना दाटून यायची.... ती निहालला नक्की कशी समजली?
चालत्या कॅबमध्ये ती स्वत:शीच हसली. निहाल हे तुझ्याच मनाचं एक प्रोजेक्शन आहे अनीशा. निहाल अस्तित्वात नाही. निहाल फक्त तुझ्या मनामध्ये आहे. आणि म्हणून तुझ्या मनात जे चालू आहे ते त्याला माहीत असणारच..
 
एखाद्या मौल्यवान दागिन्याची पेटी जशी हलक्या हातांनी बंद करावी तसा तिने मनाचा तो कोपरा बंद केला. निहालला तिथेच आत ठेवून. ती खुश राहिली असती तर हा निहाल खुश राहिला असता. मनाशी काहीतरी एक निर्णय तिनं त्याचक्षणी घेऊन टाकला.


फिरूनी नवी (भाग 5)

 

लंच ब्रेक झाला तशी अनिशा तिच्या ऑफिसमधून बाहेर पडली. सलोनी तिच्यावर लक्ष ठेवून होतीच.

तिच्यामागोमाग तिही बाहेर आली.

हॅलो, निघालीस कुठे?” तिनं हाक मारली. ऑफिसच्या रिसेप्शन काऊंटरवरून अनिशाने मागे वळून पाहिलं.

तुला मघाशीच म्हटलं ना, मी लंचला बाहेर जातेय.

तू रोज तुझ्याच त्या कुबट केबिनमध्ये बसून लंच घेतेस. माझ्यासोबत ये म्हटलं तर बिल्कुल ऐकत नाहीस. मग आज कुठे निघालीस?”

अनिशाच्या मनामध्ये या सलोनीच्या खचखचून कानाखाली मारावी का असा विचार येऊन गेला. पण हे असे हिंसक विचार सलोनीच्या आगाऊपणामुळे आलेले नसून आपल्याला लागलेल्या तीव्र भुकेमुळे आहेत याची तिला कल्पना होती.

मॅडम, मघाशी सांगितलं ना, माझ्या एका मित्राने मला फोन केला होता. लंचसाठी भेटूया का म्हणून? त्याला भेटायला निघाले आहे

सकाळी निमिषचा कॉल तसा एकदम अचानकच आला होता. त्या दिवशी तिच्या घरून गेल्यानंतर त्यानं अधून मधून तिला मेसेजेस केले होते. क्वचित एखादा कॉल. त्याहून कधीतरी लंच किंवा डिनरसाठी भेटणे. किंबहुना, हे भेटणं डेट वगैरे कारणांसाठी नसून, तिला खाऊपिऊ घालण्यासाठीच असावं असा तिला संशय होता.

आजही त्याने एकदम ठामपणेआपण लंचला भेटू. मी साडेबारा वाजता तुला न्यायला ऑफिससमोर येतोआणि वर तिच्या होय नाहीची वाट बघता फोन ठेवूनही दिला. दुर्दैवाने हा फोन आला तेव्हा, सलोनी तिच्यासोबत होती. अनिशा कुणासोबत तरी लंच डेटवर जातेय हे समजल्याक्षणी तिच्यामधले प्रोटेक्टिव्ह अंटेने ऑन झालेले होते.

मग कोण निमिष? कुठे भेटला? काय करतो? वगैरे चौकश्याना सुरूवात.

मुळात बाराशे जण काम करत असलेल्या त्या ऑफिसमध्ये बाकीच्या अकराशे अ‍ठ्ठ्याण्णव जणांना सोडून ती अनिशालाच मैत्रीण का मानत होती देव जाणे. एरवीची तुसडी, एकटी राहणारी अनिशापण कधी काही बोलायची ती फक्त सलोनीशी.

अर्थात, सलोनीला निहालबद्दल काहीही माहित नव्हतं. अनिशाच्या पास्ट बद्दल काहीही माहित नव्हतं. तरीही चार वर्षांपूर्वी जेव्हा तिनं एच आर को ऑर्डिनेटर म्हणून अनिशाचा इंटरव्ह्यु घेतला, तेव्हापासून तिनं तिच्या बॉडीगार्डचा रोलही घेतला. अनिशाने तिला कधीही निहालबद्दल सांगितलं नाही, कारण निहालपासून डीटॅच होण्याची तिची ही पहिली सुरूवात होती. निहालबद्दल कुणालाही सांगणं. आपल्या आयुष्यामधल्या एका अत्यंत महत्वाच्या व्यक्तीबद्दल कुणालाही काहीही सांगणं.

आणि निहालबद्दल काही सांगितलं नाही तर, निमिषबद्दल सांगण्याचा प्रश्नच येत नाही ना.

सांगितल्या वेळेप्रमाणे ती आणि सलोनी दोघी जणी ऑफिसबाहेर येऊन थांबल्या. साडेबाराला येतो म्हणालेला निमिष एक वाजला तरी उगवला नाही.

तू परत त्याला कॉल करसलोनी म्हणाली. मी पुन्हा एकदा मोबाईल काढून त्याचा नंबर डायल केला.पाचच मिनिटांत पोचतोहे तिनं पाचव्यांदा ऐकून घेतलं.

सवयच आहे त्याला अशा लेट करंटगिरीची. निहाल एकदम पंक्चुअल..बोलता बोलता अनिशा थबकली. व्हॉट्सॅप चेक करत असलेल्या सलोनीचं नेमकं लक्ष नव्हतं ते एका अर्थाने बरंच  झालं. निहालचा उल्लेख असाच हवेमध्ये अर्धवट राहून गेला.

तेवढ्यात गेटमधून बाईक येताना दिसली.. अर्थात निमिषची.  त्यानं बाईक समोर आणून लावली तरी सलोनीचं लक्ष नव्हतं. त्याच्यासमोर उभी असलेली अनिशा आता कितीतरी बदललेली होती. अंगामधला काळा प्लेन कुर्ता त्यावर घेतलेली गुलबक्षी ओढणी. मोकळे सोडलेले पण नीट विंचरलेले केस. डोळ्यात काजळाची हलकीशी रेष. आणि ओठांवर लिपस्टिक. अनिशा बदलत होती हे त्याला दर भेटीमध्ये जाणवत होतं, पण हा बदल अजून तिला स्वत:लाच जाणवलेला नव्हता.

हॅलो.”  ती म्हणाली. त्यानं डोक्यावरचं हेल्मेट काढून एका हातात घेतलं आणि दुसर्‍या हातानं केस सारखे केले.. त्याचवेळी सलोनीनं मान वर करून त्याच्याकडे पाहिलं.

होली शीट!तिच्या तोंडून आपसूक उद्गार निघाला.यु आर हॅण्डसम

वेल् थॅंक्स्”  स्वतःच्या अकारण वाढवलेल्या दाट केसांवरून हात फिरवत तो म्हणाला. अनिशाने शांतपणे दोघांकडे एकवार पाहून घेतलं. मुळात आधी सलोनी फ्लर्ट आणी तिच्या दीडपट निमिश फ्लर्ट !!

त्यामुळे आता संभाषणाची गाडी तिला स्वत:कडे वळवणं भाग होत. अन्यथा, यांच्या मुलांची नावं सामिष आणी निलोनी वगैरे ठेवण्याचं प्लानिंग तिला करायला लागलं असतं.

वाजले साडेबारा तुमच्या ग्रहावर?”

हे बघ, लंचला भेटू म्हटलं होतं, तसं लंचच्या वेळेमध्ये पोचलो आहे हे नशीब समज

खरंय तुझं. बाय वे, ही माझी कलिग सलोनी. आणि मीट माय स्कूल फ्रेंड निमिष अधिकारी

हॅलो मिस्टर अधिकारी.अतिशय फार्मली आपला हात पुढे करत सलोनी म्हणाली.मी नुसती कलीग वगैरे नाहीए बरं का! मी या ढापण्या मुलीची बेस्ट फ्रेण्ड पण आहे!!

तिच्या या बोलण्यावर निमिष हसला.आयला, अनी!! गेली अनेक वर्षं मी समजतोय की तुझा बेस्ट फ्रेण्ड मी आहे.

वेल् तू माझा काहीही लागत नाहीस.तिनंही तितक्याच टोमण्यात उत्तर दिलं.

धोकेबाज!!तो फिल्मी स्टाईलने डोळे उगारत म्हणाला. मग लगेच डोळ्यांत पाणी आणल्यासारखं करत म्हणाला.अगं काही नाही, तर इतकी वर्षे राखीसाठी दिलेल्या गिफ्टला तरी जागायचंस” 

ओह, तू हिचा राखी ब्रदर आहेस का?” सलोनी मध्येच म्हणाली.

निमिष परत एकदा गालात हसला. अनिशा अणि तिची फॅमिली शिफ्ट झाली तेव्हा, रक्षाबंधनलाअनिकेतसोबत तुम्हाला दोघांनाही राखी बांधेनअसा निरोप आला तेव्हा त्याच्यापेक्षा निहाल जास्त हादरलेला. मग त्यानंच कितीतरी वेळराखीवगैरे काही नाही, अंधश्रद्धा असते रे. उलट आता राखी बांधून घेतली नाहीस तर तिच्या घरचे अधिक संशय घेतील, तेव्हा आता राखी बांधून घे. बाद में देखा जायेगा!  वगैरे त्याची समजूत काढली होती. दोघानी मिळून तिला ओवाळणीत घालायला दोन क्युट टेडी बेअर पण घेतले होते.

अर्थात आयत्यावेळी निहाल एकटाच राखी बांधून घ्यायला अनिशाच्या घरी पोचला होता. निमिष काहीतरी कारण काढून जो पळाला, तो निसटलाच.

मग दुसर्‍या दिवशी राखी बांधल्याबद्दल तिला त्यानं टेडी बेअर आणि चॉकलेट्स गिफ्ट दिली होती. आणि मग ही दरवर्षीची परंपराच बनून गेली.

निहाल आणि अनिकेत राखी बांधल्यावर तिला गिफ्ट द्यायचे. आणि निमिष दुसर्‍या दिवशी. राखी बांधून न घेता.

दोघांच्या या कायमच्या तू तू मैं मैं मध्ये सलोनी फारच इन्टरेस्ट घेत होती. एरवी तिनं कधीच अनिशाला इतकं बोलताना पाहिलं नव्हतं. ऑफीसमध्येच सर्वांशीच ती कायम मोजून मापून बोलायची पण आज तीच सेम अनिशा हसत खेळत बोलताना पाहून तिला खरंतर मजा वाटत होती. जणू काही तिला पुन्हा टीनेजर बनवण्याचं कौशल्य फक्त या निमिष अधिकारीकडेच होतं.

सलोनी लंचमध्ये सुद्धा दोघांच्या नात्याचा अंदाज घेत होती. हे दोघं फक्त एका वर्गात शिकलेले नव्हते तर शेजारी पण होते. शिवाय काहीतरी घरगुती संबंध पण होते. नातं नक्की काय आहे ते माहित नव्हतं, पण सलोनीची अनुभवी नजर सांगत होती की. वरकरणी दिसतात तितकेच हे दोघे मित्र नाहीत. काहीतरी पूर्वसुकृताचे म्हणावेत तसे यांचे ऋणानुबंध आहेत.

जेवणानंतर निमिषने सगळ्यांसाठी आईस्क्रीमची ऑर्डर दिली. सलोनीच्या मनामधला कॅलरीमीटर जागा झाला होता. अनिशाने पणपोट फुल्ल भरल्याचीतक्रार सुरू केली.

काहीही उगाच फेकू नकोस. मोजून इवलासा राईस खाल्लायस. चुपचाप आईस्क्रीम खा

मला जाणार नाही. विनाकारण वाया जाईल.

काही वाया जात नाही. तुझ्याच्याने संपलं नाही तर मी खाईन. ओके?”

या बाप्या लोकांचं एक बरं असतं गं. त्यांना वजनाची वगैरे चिंता नसतेसलोनी बोलून गेली.

सलोनी, मला वाटतं, की अनिशाला वजन वाढण्याचा फार काही त्रास होणार नाही. खरंतर सध्या कुपोषित व्यक्ती दिसतेय. गुपचुप ते आईस्क्रीम खा.निमिष उगाच दरडावण्याच्या सुरात तिला म्हणाला. आणि मग सलोनीकडे वळून म्हणाला, “तुला तसंही डाएटकडे फार लक्ष द्यायला नको. आय थिंक यु आर परफेक्ट!

निमिषच्या या एका वाक्यावर कित्येक मुलींनी आपला दिल निछावर केलाय, हे सलोनीला अर्थात माहित नसल्याने तीपण एकदम खुश झाली. अर्थात तेवढ्यात अनिषाच्या नजरेमधली नाराजीही तिला जाणवून गेली.

सो निमिष, तुला एखादा भाऊ वगैरे आहे का? नाही म्हणजे, उगाच मी अनिशाच्या टेरीटरीमध्ये घुसायला नको आणि…. विनाकारणसलोनी बोलता बोलता बोलून गेली. क्षणभर अनिषा अणि निमिषची नजरानजर झाली. निमिषने मनातल्या मनात स्वत:ला चारेक शिव्या घातल्या. गेला तासभर सलोनी सोबत गप्पा मारत अनिषासोबत वेळ घालवत असताना असं वाटलं होतं की, सर्व ठिक होईल.

पण नाही. काही गोष्टी कधीच ठीक होत नसतात.

सलोनीच्या या नकळ्त झालेल्या भल्यामोठ्या घावावर काय उत्तर द्यावं हे त्याला सुचतच नव्हतं. पण तेवढ्यात अनिशा बोलून गेली.

डोंट वरी सलोनी. निमिष एकुलता एक आहे. युनिक पीस. आणि माझा त्याच्यावर कसलाही क्लेम लावायचा काहीही इरादा नसल्यामुळे, बिनधास्त गो अहेड!!!

तिनं विषय खेळीमेळीनं घेतला तरीही, त्यानं हलकेच हात पुढे करून तिच्या मनगटावरून अंगठा फिरवला. हलकेच, पण त्या स्पर्शामध्ये कित्येक वेदनांचे घाव सहन करण्याची क्षमता होती.

>>>>>>>>>>>>>> 

रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. उद्यासाठी त्याची परफेक्ट तयारी झाली होती. मोबाईल स्विच ऑफ. इंटरनेट बंद. उद्या दिवसभर तो केवळ एकटा राहणार होता. त्याच्या या बेडरूममध्ये. जगामध्ये इतर कुणी माणसं आहेत की नाहीत अशी शंका यावी इतपत एकाकी.

आजच्या दिवशी अनिशाला फोन करण्याची हिम्मत मात्र त्याच्याकडे नव्हती. एरवी आठवड्यातून दोन-तीनदा तो तिला भेटत होता. फोनवर मेसेजवर काहीबाही गप्पा मारत होता. पण जसजशी आजची तारीख जवळ येत गेली, तशी ती अधिकाधिक अबोल होत गेल्याचं त्याच्या लक्षात आलं.

मग त्यानंही तिला फोन केला नाही. ती काल सकाळी पुण्याला आईकडे गेली.

पावणेबाराच्या सुमाराला कधीतरी दरवाजाची चावी फिरली. तो टीव्ही बघत सोफ्यावर पसरला होता. दारामधून नीलम आत येताना दिसली.

तू? आज कशी?” एरवी नीलम कधीही कॉल न करता येत नाही.

हाय! सॉरी. तू घरी असशील की नाही हे माहित नव्हतं… पण…” दारामध्ये उभी असलेली नीलम त्याच्या या थंड स्वागतानं भांबावली. तिच्या हातामधला केकचा बॉक्स दिसताच त्याच्या अंगामध्ये संतापाची एक लहर उमटून गेली.

निमिष आधिकारी जगापासून कधीच कुठलीच गोष्ट लपवत नाहीत. फक्त स्वत:चा वाढदिवस सोडून.

हॅपी बर्थडे” ती हळूच म्हणाली. “आय नो, की तुला वाढदिवस सेलीब्रेट करायला आवडत नाही, पण मागे कधीतरी तुझ्या पॅन कार्डवर तुझी बर्थडेट पाहिली होती. तेव्हाच म्हटलं होतं की… डोण्ट वरी. नॉट अ सेलीब्रेशन. मी स्वत: केक केलाय. फार ग्रेट झाला नाहीये.. पण…. मी परत निघू का?” त्याच्या अंगार धुमसत्या डोळ्यांकडे बघत तिनं अखेर विचारलं.

टॅक्सी करून जाऊ नकोस. मी ओला बूक करून देतो. आणि प्लीज, नेक्स्ट टाईम मला विचारल्याखेरीज कधीही असलं काही करत जाऊ नकोस”

तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं. “सॉरी. तुला सेलीब्रेशनचा इतका राग असेल असं वाटलं नव्हतं. आय जस्ट थॉट…”

नीलम. आज फक्त माझा बर्थडे नाहीये. माझ्या भावाचा पण आहे. आणि दुर्दैवाने आजच त्याचं श्राद्धही असतं.” तो इतकंच म्हणाला आणि सोफ्यावर बसला.

काय? ओह, मला खरंच माहित नव्हतं. आय अ‍ॅम सॉरी” ती परत म्हणाली.

तू आणि मी हजार काय लाखवेळेला सॉरी म्हणालो तरी गोष्ट बदलणार नाहीये”

मी निघते” ती मागे वळत म्हणाली.

नको जाऊस. थांब” तो इतकंच म्हणाला.

आज त्याचा वाढदिवस. आणि आजच निहालचा मृत्यू. टेक्निकली त्याचा मृत्यू आयसीयुमध्ये आजपासून दोन दिवसांनी झाला. पण त्या मरणाला कारणीभूत असलेला अपघात त्याला आजच्याच दिवशी झाला होता. त्याच्याच डोळ्यांसमोर!

अनिशा गावी आलेली पाहताच पूर्वाच्या कपाळावर स्पष्ट आठी आलेली दिसत होती. पण ज्यावेळी ती म्हणाली, की आज तू आणि अनिकेत डिनरला बाहेर जा, मी बाळीला सांभाळेन. तेव्हा मात्र पूर्वा प्रचंड खुश झाली.

मग तिनं सरळ प्रॉपर प्लानच आखला. आधी डीनर. मग फिल्म आणि मग लॉंग ड्राईव्ह. रात्री उशीराच परत येऊ असं सांगून पूर्वा आणि अनिकेत घराबाहेर पडले. अनीशाने आईला पण कामातून सुट्टी दिली. बाहेरून जेवण ऑर्डर केलं आणि बाळीला खेळवत बसली. आईला अर्थात आजच्या दिवसाबद्दल आणि एकंदरीतच तिच्याबद्दल काही बोलायचं होतं पण ती मात्र शिताफीनं हे टाळत होती.

निहाल आणि अनिशाच्या साखरपुड्यानंतर आलेला हा पहिलाच वाढदिवस. दोघं तेव्हा मुंबईमध्ये नोकरीला. मुद्दाम सुट्टी घेऊन दोघेही खास गावी आले होते. लग्नाची खरेदी हा अजून एक महत्त्वाचा जॉब चालूच होता. सगळ्यांच्याच उत्साहाला उधाण आलं होतं. पण या सार्‍यामध्ये निमिष कुठेच नव्हता. तिनं काकीना विचारलं पण.

त्यासरशी पूजाकाकी रागानं म्हणाली. “नाव काढू नकोस त्या कार्ट्याचं. वाढदिवस आहे म्हणत कुठं उलथलाय काल रात्रीपासून देव जाणे.” त्यावर ती गप्प बसली. मागे एकदोनदा तिनं निमिषची बाजू घेऊन थोडा आवाज चढवला होता, पण त्यावर निमिषचं वागणंच इतकं बहकलेलं होतं की, तिला काय बोलावं तेच सुचलं नसतं.

बाळी तासाभरानंतर दूध पिऊन गाढ झोपली. तिनं लॅपटॉपवर दिल तो पागल है पिक्चर लावला. करिष्मा कपूर प्रेमाबद्दल काही तरी बोलत असताना सीन चालू होता. कॉलेजमध्ये वगैरे असताना असले सीन कसले भारी वाटायचे, पण आता तेच किती पुचाट वाटत होते.

तिनं मोबाईलमध्ये पाहिलं तर रात्रीचे साडेबारा वाजून गेले होते. निमिषला फोन करावं असं वाटत होतं पण फोन करून बोलणार काय? तरी तिनं त्याचा नंबर फिरवला. पलिकडून स्विच ऑफ ऐकल्यावर तिनं फोन ठेवून दिला.

स्क्रीनवरची करिष्मा काहीतरी मैत्री आणि प्रेमाबद्दल बोलत राहिली. अनिषाच्या नकळत तिच्या चेहर्‍यावर हसू आलं. कसले मूर्ख लोक असतात हे? यांना मैत्री आणी प्रेम कळत नाही म्हणे. तिला आणि निहालला कधी एकमेकांना सांगावंच लागलं नाही. त्यांचं एकमेकावर प्रेम असल्याबद्दल. त्यांचं त्यांनाच ते केव्हाच समजलं होतं. अलगदरीत्या. आपसूकरीत्या.

 

वास्तविक वाढदिवसाच्या संध्याकाळी ती दोघं परत निघणार होती. पण निहालला निमिषचा फोन आला की तासाभरात घरी येतोय.  म्हणून मग आडनिड वेळेला निघण्याआधीच पूजाकाकी म्हणाली, “मग असं करा. तुम्ही पहाटेचंच निघा की. निवांत जेवून खाऊन झोप तरी होईल”

अर्थात ज्याच्यासाठी प्लान बदलला तो निमिष काही तासाभरात आलाच नाही. वाट पहात तसा बराच वेळ गेला.

तेव्हा ती अजून तिच्या घरी होती, आणि निहाल त्याच्या घरी. अर्थात सतत फोन कॉल नाहीतर मेसेजेस चालूच होते. अखेर अकराच्या सुमारास तिनं गूड नाईटचा मेसेज टाकला, आणि फोन बंद केला.

निमिषचा अद्याप काही पत्ता नव्हता. तिचा डोळा लागतच होता की, निहालचा फोन आला.

झोपली आहेस का?” त्याच्या नेहमीच्या हळूवार आवाजात त्याने विचारलं.

नाही”

मागच्या दरवाज्याने बाहेर ये ना!”

आता! ही काही वेळ आहे का रे?”

बयो, वेळ कायमच असते. पण तुला आता बोलावतोय ते वेगळ्याच कारणासाठी. लगेच ये.”

तिच्या मनात एक विचार येऊन गेला. हे खरं तर निहालच्या नेहमीच्या वागण्यासारखं नव्हे. एरव्ही कधीही त्याने तिला असं रात्री अपरात्री घराबाहेर बोलावलं नव्हतं. पण प्रत्येक गोष्टीची पहिली वेळ असतेच ना! ती ड्रेस वगैरे बदलायच्या भानगडीत न पडता अंगाभोवती एक शाल गुंडाळून बाहेर आली. अजून तिची आई जागीच होती. सकाळी निघताना सोबत द्यायला म्हणून पुरणपोळया लाटत किचनमध्ये होती. निहाल बोलावतोय एवढंच सांगून ती मागच्या दारानं बाहेर आली.

दारात गाडी काढून महाशय तयारीत होते.

हे काय? कुठे चाललो?” जानेवारीची थंडी अंगाला लागत होती त्यामुळे शाल खांद्याभोवती घट्ट गुंडाळून घेत तिनं विचारलं.

बस तरी गाडीत. लाडक्या बंधूरायाला घेऊन येऊया.” तो ड्रायव्हर सीटवर बसत म्हणाला.

आहे कुठे हा माणूस?” तिनं वैतागून विचारलं.

मित्रांसोबत वाढदिवस सेलिब्रेट करताहेत. काल रात्रीपासून आज रात्री बारापर्यंत म्हणजे चोवीस तास सेलिब्रेशनचा प्लॅन होता म्हणे. कुठे कुठे भटकून आणि उंडगून आलेत. आता गावाबाहेर झालेल्या नवीन पबमध्ये मग्न आहेत.”

म्हणजे दिवसभर त्याला आपल्या दोघांना भेटायला साधा वेळ झाला नाही!!! म्हणून आपण त्याला भेटायला निघालोय!! हा खासा न्याय आहे. दिवसभर सख्ख्या जुळया भावाला येऊन बर्थ डे विश करता आलं नाही. आणि इतक्या रात्री तू त्याला भेटायला निघालायस. तू ही ग्रेट आणि तोही ग्रेट”

शांत बालिके शांत.” तिच्या नाकावर हलकेच बोटांनी टिचकी मारत तो म्हणाला. “सकाळपासून त्याचा फोन लागत नव्हता. आणि आता दहा मिनीटापूर्वी मी फोन केला, तेव्हा तो म्हणाला की आपण घरी आल्याचं त्याला माहितच नाही”

म्हणजे? मला काही कळलं नाही.”

फार काही नाही ग. निमिष गेले अनेक महिने घरात धड येत जात नाही. आई बाबांशी बोलत नाही. शिक्षण अर्धवट सोडलंय. काय कमावतो माहित नाही. पण आई बाबांकडून पैसे घेत नाही. गावातले सगळे हरामखोर मित्र यांना जमवून ठेवलेत. आणि आता त्यांच्या संगतीला लागून पूर्ण बिघडलाय. आईला वाटतं की तो काहीतरी इल्लीगल काम करतोय. मी विचारलं तर मलाही सांगत नाही. तर आज आईनं त्याला सांगितलंच नाही की आपण आलोय.”

निमिष दारू पितो. ही काही नवीन बातमी नाही. पण तो इतका वहावला असेल असं कधी वाटलं नव्हतं.”

वहावला नाहीये. त्याला दिशा सापडत नाहीये. त्याचं तुझ्यामाझ्यासारखं डोकं चालत नाही. कलाकार माणूस आहे तो. त्याला हे असं नोकरीच कर. बिझनेसच कर वगैरे चौकटीत अडकवणं यानं काही होणार नाहीये. अनी, जर तुला ओके वाटत असेल तर किमान आपलं लग्न होइपर्यंत तरी निमिषला मुंबई घेऊन जाऊ. बघ तो नक्की सुधारेल” निहाल बोलत राहिला.

बाहेर थंड गार वारा सुटला होता. गाडी हाय वे वरून बाहेर आली होती. हा पब म्हणजे हायवे वरची येणा-या जाणा-याची दारू पिण्याची सोय असलेला गुत्ता. याहून अधिक काही नाही.  कारण सरकारी नियमांप्रमाणे, निम्मा रस्ता कसल्याशा कामासाठी ऑलरेडी खोदून ठेवला होता. त्यामुळे निहालने रस्त्याच्या याच बाजूला गाडी पार्क केली.

तू गाडीतच बसून रहा गं. मी निमिषला घेवून येतो. पिऊन टाइट झालाय. त्यामुळे त्याला आताच काही बोलू नकोस! नंतर बघू.” निहाल गाडीतून खाली उतरला. रस्ता ओलांडून पलिकडे जात होता. क्रॉस करण्यापूर्वी त्याने निमिषला फोन केला आणि बाहेर यायला सांगितलं.

-----

आजवर आयुष्यात कधीही प्यायला नव्हत इतकी दारू त्यादिवशी निमिष प्यायला होता. निहाल गावात आलेलं त्याला माहितच नव्हतं. आईनं सांगितलं नाही आणि त्यानं विचारलं नाही. तसंही त्याच्या येण्या न येण्याने त्याला काय फरक पडत होता? पण तरीही मघाशी निहालचा “मी परत निघालोय, आता तरी भेटशील का?” मेसेज आला तेव्हा मात्र त्याने कॉल बॅक केला.

 

आदल्या रात्री बारा वाजता बरोबर निहालचा हॅपी बर्थडे टू यु अ‍ॅंड मी  असा मेसेज आला होता. मग नंतर दिवसभर तो फोन करत राहिला. पण निमिषने फोन घेतला नाही. अखेर रात्री अकरानंतर निमिषने फोन केला. “आय अ‍ॅम ड्रंक. त्यामुळे तूच ये”

 

त्यामागे अजून एक स्वार्थी विचार होता.

एवढ्या थंडीमधून इतकं पिऊन मग बाईक चालवत घरी जाण्यापेक्षा कारने आयतं घर गाठलेलं अधिक बरं.

निहाल प्रॉमिस केल्याप्रमाणे अर्ध्या तासात पबच्या समोर हजर होता. त्याचा कॉल आल्यावर निमिष बाहेर आला. पण त्यानं कार रस्त्याच्या पलिकडे का लावली होती ते मात्र त्याला समजले नाही. कारमध्ये बहुतेक कुणी मुलगी होती. अनिशाच असणार की. निहाल तिला सोडून इतर कुणासोबत हा विचारही करू शकणार नाही. एकगर्लफ्रेंडधारी येडा साला! निमिष स्वत:शीच हसला. इतक्या रात्री तिला या अशा हायवेवर घेऊन यायची काही गरज होती का? पण प्रेमात पडलेली माणसे काहीही वागू शकतात.

 

रस्ता क्रॉस करून इकडे येत असताना निहालने त्याला हात दाखवला. त्यानंही जमेल तितक्या ग्रेसफुली त्याला हात दाखवला. काहीतरी गडबड झाल्याची त्याला ज्याक्षणी जाणीव झाली त्याक्षणाला पाठीमागे कारमधून अनिशा उतरली होती. सेकंद दोन सेकंदात जाणवलेली बाब म्हणजे तो आलेला आवाज. अनिशाच्या किंचाळण्याचा. यानंतर पुढे अनेक दिवस तिच्या तोंडून दुसरा आवाज निघाला नाही.

रस्त्यावर खणलेला खड्डा चुकवायला म्हणून ट्रकने भसकन गाडी या साईडला घातली होती ज्या साईडने निहाल रस्ता क्रॉस करत होता.

 

निमिष मटकन् तिथेच खाली बसला. आधीच त्याला कशाची शुद्ध नव्हती आणि आता तर आजूबाजूला काय घडतंय याचं भानही त्याला राहिलं नाही. कुणीतरी अ‍ॅम्ब्युलन्सला फोन केला. कुणीतरी पोलीसांना फोन केला. कुणीतरी त्याच्या आईबाबांना फोन केला.

 

 

हॅपी बर्थ डे. निमिष!!!! व्हेरी व्हेरी हॅपी बर्थ डे!!






फिरूनी नवी भाग 6