शब्द

"ए काय मस्त दिसतेयस? एकदम फ़टाकडी?" अंजु जवळ जवळ माझ्या पाठीत धपाटा घालत म्हणाली. 

"ए बावळे हळू मार.." मी म्हणाले. 

मी छान दिसत होते हे मलाही माहीत होतं. तशी मी काही त्रिलोक सुंदरी वगैरे नाही. पण एरवी ऑफ़िसला येताना फ़ॉर्मल ड्रेस आणि नो मेकप. पण आज ऑफ़िसमधे दिवाळी सेलीब्रेशन होतं. त्यामुळे मी जरा साडी नेसून मेकप करून केसांचा फ़्रेंच रोल घालून (हे सर्व ब्युटी पार्लरमधे दोनशे रूपये खर्च करून मी आले होते.) त्यामुळे मी नेहमीपेक्षा वेगळी दिसत होते. अर्थात सर्वाच्या नजरा माझ्यावरच. 

"मग आजचा प्रोग्राम काय आहे?" आयटीमधला रुचिर माझ्याकडे बघत म्हणाला. 

"जास्त काही नाही. लंच आणि त्या दरम्यान थोडीफ़ार सरप्राईज गंमत... आणि मग..." 

"मॅडम, तुमचा प्रोग्राम विचारतोय.." तो गालातल्या गालात हसत म्हणाला. 

"ओह... माझा प्रोग्राम सरळ आहे. इथुन घरी जाईन. उद्या दिवाळी आहे. त्यामूळे मला रत्नागिरीला जायचं आहे. ट्रेनचं रीझर्वेशन झालेले आहे. माझा एक मित्र तिकीट घेऊन येईल संध्याकाळी पाचची ट्रेन आहे..." 

"मित्र??"त्याने भुवया उंचावत विचारलं. 

"हो.. मित्र. त्याचे वडील रेल्वेमधे आहेत. त्यामुळे माझ्या तिकिटाची जबाबदारी त्याच्याकडे असते. तो माझ्या कॉलेजमधे होता. बास्स.. अजून काही?" 

रुचिर हसला. मी त्याला व्यवस्थित ओळखून होते. एक नंबरचा फ़्लर्ट होता. पण कामालाही तितकाच चांगला होता. 

मी  अ‍ॅडमिनमधे होते. त्यामुळे आजच्या ईवेंटची सर्व जबाबदारी आमच्याकडे होती. तसं साडी नेसून काम करताना थोडं अवघडल्यासारखं होतं. मला तर सलवार सूटची पण धड सवय नाही. त्यात ही धावाधाव. दुपारचा एक होत आला होता. लंचची सर्व तयारी झाली होती. एम डी येऊन सर्वाना भाषण ऐकवणार होते. मी माईक टेस्टिंग वगैरे आवडीची कामं करून घेतली. तितक्यात अंजू परत आली. 

"तुझं रीझर्वेशन झालं?" तिने मला हळूच विचारलं. 

"आयला. विसरलेच मी. थांब जरा. " 

मी माझ्या मित्राला फोन लावला. 

सकाळपासून तो फोन उचलत नव्हता. पाचची ट्रेन आणि अजून माझ्या हातात तिकीट नव्हतं. तशी जास्त काळजी नव्हती. तिकीट त्याने आणून दिलंच असतं. 

"छी!! हा गधा आताच फोन उचलत नाहिये..." मी मनातल्या मनात त्याला शिव्या घातल्या. 

लंचला सर्वजण आले. आणि माझं काम सुरू झालं. फोटोग्राफरकडून हवे तसे फोटो काढायला सांगणं. सर्व डीपार्टमेंटच्या लोकाशी बोलणं कुणाला काय हवं नको ते विचारणं. अशी एक ना दोन.. दुपार कशी संपली ते समजलंच नाही. घड्याळ पाहिलं तेव्हा अडीच वाजले होते. 

"ओह माय गॉड.... " मी जवळ जवळ ओरडलेच. परत एकदा त्याचा नंबर ट्राय केला. त्याने यावेळेला मात्र फोन उचलला. 

"माझ्या तिकिटाचं काय झालं?" मी हेलो वगैरेच्या भानगडीत न पडता विचारलं. 

"क्या? कौनसा तिकीट?" त्याच्या या उत्तराने मला चक्कर यायचीच शिल्लक होती. 

"मेरा तिकीट,, रत्नागिरीका.. पाच वाजताची ट्रेन आहे. " मी जवळ जवळ ओरडतच विचारलं. 

"ओह शिट.. मी विसरलोच.. डॅडला सांगायला. नेमका तो पण आता टाऊनमधे नाहिये.. सॉरी यार.." तो म्हणाला. 

"उद्या नरक चतुर्दशी आहे. मला पहाटेच्या आत घरी पोचायचं आहे." 

माझ्या डोळ्यासमोरून मला तुडुंब भरलेल्या ट्रेन्स, ओसंडून वाहणार्‍या बसेस आणि त्याच्या पाठीमागून धावणारी मी असं काहीबाही दिसायला लागलं. 

"सॉरी. रीअली सॉरी. मी काहीतरी व्यवस्था करतो. एक अर्ध्या तासात तुला कळवतो. प्लीज.. आय प्रॉमिस" 

"एशान... I am going to kill you. " मी ओरडले.

खरं तर मला काहीच सुचत नव्हतं. आतापर्यंत कधीही मला तिकीट हवं असलं की एशान तिकीटची व्यवस्था करायचा. माझीच काय पण अख्ख्या ग्रूपची ट्रेनची तिकिटं तो द्यायचा. आता जरी कॉलेज संपलं तरीदेखील तो आम्हाला मदत करायचाच. त्याचे वडील रेल्वेमधे खूप मोठे ऑफ़िसर होते. 

त्याला दिवाळीच्या आधी चांगले पंधरा दिवस आधी फोन केला तरी त्याने आयत्यावेळ घोळ घातला होता. ऑफ़िसमधल्या एका कलीगला मी निघते म्हणून सांगितलं आणि सरळ रिक्षा पकडून रूमवर आले. डोळ्यात आपसूक पाणी यायला लागलं. ताई काल सकाळीच घरी पोचली होती. तिचा लग्नानंतरचा पहिला दिवाळसण. भावोजी पहिल्यांदा घरी येणार होते. आजी आजोबा, दादा ,काका काकू सर्व नातेवाईक पोचले होते. फ़क्त मीच एकटी उशीरा जाणार होते. आणि त्यात हा तिकीटाचा घोळ झाला होता. आयत्यावेळेला जनरलमधे सुद्धा चढायला जागा मिळाली नसती. 

रूमवर गेल्यावर तर अजूनच रडायला यायला लागलं. कारण माझी रूममेट सकाळची ट्रेन पकडून हैद्राबादला गेली होती. रिकाम्या रूममधे मी सकाळी भरून ठेवलेलं माझं सामान मलाच टूक टूक करायला लागलं. 

एक कप चहा करून घेतला. साडी बदलली. केव्हाचे घट्ट बांधलेले केस मोकळे सोडल्यावर जरा बरं वाटलं. शॉवर घेऊ या आणि सामान घऊन निघू या, मिळेल त्या गाडीने जाऊ. वाटल्यास वाटेत एसटी बदलू. असा विचार मी करत होते. तेवढ्यात मोबाईल वाजला. 

एशानचा फोन. 

"हा शान. बोल पटकन." देवा... काहीतरी चांगली बातमी असू दे रे.. 

"यार.. लोचा झालाय. एकापण ट्रेनचं तिकीट मिळत नाहीये. मी झाअंकलना पण फोन केला. व्ही आयपी कोटा पण फ़ुल्ल आहे." 

मी मटकन खुर्चीत बसले. 

"आता...?" एवढाच प्रश्न मला सुचला. 

"एक काम कर. तू पंधरा मिनिटे थांब, मी फोन करतो तुला.." 

"आणि परत हेच सांगतो की काही होऊ शकत नाही. त्यापेक्षा मीच काहीतरी व्यवस्था करते. " 

"अगं पण..." त्याला काही न बोलायचा चान्स न देता मी फोन ठेवून दिला. 

अस्सा राग आला होता मला. परत एकदा मोबाईल वाजला. उचलावासा वाटतच नव्हता. पण घरचा नंबर होता. 

"काय बेटा कधी निघतेयस?" 

बाबानी विचारलं आणि मला अजूनच रडू फ़ुटलं. 

"काय झालं?" त्याचा आवाज घाबरलेला. 

मी मुसमुसत रडत झालेलं सर्व सांगितलं, मग आईन फोन घेतला. 

"हे बघ, हातात तिकीट नसेल तर निघू नकोस. उगाच कुठे काय झालं म्हणजे.... त्यापेक्षा उद्याचं वगैरे तिकीट मिळतय का ते बघ.. आणि ये," तिची काळजी मला समजत होती. पण दिवाळीला असं घरी न जायला मिळणं म्हणजे...... 

मी "ठिक आहे" असं बोलून फोन ठेवला. सामान परत एकदा चेक केलं. तीन बॅगा होत्या. थोडेफ़ार इकडचे तिकडचे कमी करत करत दोनच सुटसुटीत बॅगा केल्या. 

रूमबाहेर आले तेव्हा चार वाजत आले होते. रिक्षा पकडली. आणी हायवेवर आले. आता इथून पनवेल गाठायचं. मग मिळाली तर एसटी किंवा प्रायव्हेट बस.. 

घरी सांगितलं असतं तर नक्की फ़टके पडले असते. त्यापेक्षा घरी जाऊन काय ते सांगू या हा विचार केला. 

तेवढ्यात परत मोबाईल वाजला. एशानचा नंबर. एकदा वाटलं फोन घेऊयाच नको.. मग वाटलं कदाचित त्याने तिकीटाची काहीतरी व्यवस्था केली असेल. 

"काय झालं?" 

"हे बघ डीअर.. तिकीट तर मिळत नाही आहे. आता चार वाजले आहेत. बाय ड्राईव्ह पोचायला तुला पाच सहा तास लागतील. म्हणजे तु आता जरी निघालीस तरी मध्यरात्रीपर्यंत पोचशील.. आणि.." 

"मूर्ख.. साल्या एक तर मला लटकावतो वर लेक्चर देतो.. तू गाढवपणा केलास. तुझ्यावर विसंबून मी पण केला. आता माझं मी निस्तरते. परत तुला माझं काही काम सांगणार नाही..." मी बडबडतच होते. 

"ए तू मूर्ख आहेस. आणि दीडशाणी पण. " तो नेहमीप्रमाणेच माझ्यावर खेकसला. "आता मुकाट कुठे आहेस ते सांग. मी कार घेऊन इथून निघालोय. अर्ध्या तासात तिथे पोचेन. तुला घरापर्यंत सुखरूप सोडायची जबाबदारी माझी." 

"काय? तुझ्यासोबत कारमधून येणार? काय दारू पिऊन बोलतोयस का?" मी शान असला काही मार्ग काढेल याचा विचारच केला नव्हता. 

"मॅडम, मी शब्द दिलाय. शेवटपर्यंत माझा शब्द पाळेन. तुला तुझ्या घरी न्यायची जबाबदारी माझी. क्या समझे?"

रिक्षेमधून खाली उतरले पण मला काहीच समजेना.शान ऑलरेडी निघाला होता. पण घरी जर हे समजलं असतं की मी अशी एखाद्याच्या कारमधून आलेय तर चांगलेच फ़टके पडले असते. बाबाना तर मी एखाद्या मुलाशी बोलतेय हे समजलं तरी राग यायचा. त्यामुळे घरी गेलं की मी मोबाईल बंदच ठेवायचे. 

त्यात हा येडचॅप म्हणे मी तुला घरापर्यंत सोडतो, दिवाळीच्या दिवशी माझ्या घरात शिमगा झाला असता... 

परत त्याचा फोन आला. 

"अरे कुठे आहेस तु? मी वाशीच्या पुढे आलोय." 

आता काय कप्पाळ बोलणार मी. 

"मी हायवेवर उभी आहे" 

"ओके जान..." 

काहीही करून घरी जाणं गरजेचं होतं. एशान तसा चांगला मुलगा होता. त्याची एक गर्लफ़्रेंड पण होती. अर्थात त्याची आर्थिक परिस्थिती आमच्या अख्ख्या ग्रूपमधे चांगली होती. त्याच्यासोबत जाण्यात तसा काहीच प्रॉब्लेम नव्हता. घरी सांगितलं असतं की मी प्रायव्हेट बसमधून आले. घरी असं खोटं बोलायचं की एशानला मला बसमधे बसवून दे असं सांगायचं तेच मला समजत नव्हतं. 

तितक्यात एशानची कार येताना दिसली. कॉलेजमधे असल्यापासून ही त्याच्या पाचवी की सहावी कार. ही बहुतेक होंडा सीटी होती. माझं कारविषयी ज्ञान जरा कमीच होतं. 

"चल स पटकन." त्याने सामान पाठीमागे ठेवलं. 

"काय जड बॅगा आहेत? घरी काय दगड धोंडे घेऊन चालली का?" त्याने वैतागत विचारलं. 

"तु हमाल म्हणून आहेस हे माहीत असतं तर अजून चार पाच लगेज वाढवलं असतं" मी पण हसत उत्तर दिलं. 

एशान तसा दिसायला मस्त होता. मूळचा गोरा रंग पण उन्हाने रापलेला. अस्ताव्यस्त विंचरलेले केस. भरपूर उंची आणि लहानपणापासून स्पोर्ट्समधे असल्यामुळे lean body . आणि कायम ओठावर मिश्किल स्मित. 

तो माझ्या चेहर्‍याकडे निरखून बघत होता. एकटक. 

"काय झालं?" मी विचारलं. 

"यार... काय पण फ़ॅशन करतात ना हल्ली..." तो शांतपणे म्हणाला. आणि त्याचे गाडी स्टार्ट केली. मी सहज चेहर्‍यावरून हात फ़िरवला. आई गं.. साडी बदलली होती. पण कानातले झुमके, गळ्यातला नेकलेस आणि कपाळावरची बिंदी काढलीच नव्हती. खाकी टी शर्ट आणी निळी केप्रीज. काय ध्यान दिसत असेल मी? मेकप वॉटरप्रूफ़ होता. त्यामुळे तोही तसाच. वर मघाशी रडल्यामुळे डोळे सुजलेले. 

माझं मलाच हसू आलं. पटापट ती आभुषणं उतरवली आणि पर्समधे टाकली. 

"शान, कुठेतरी चांगल्या ठिकाणी कार थांबव. मला मेकप काढायचा आहे." घरी जर या मेकपसकट गेले असते तर वेगळीच पूजा बांधली असती... 

"मॅक्डोनाल्ड्स्ला थांबू." त्याने उगाच सीरियसली उत्तर दिलं. मघासपासून तो हसू आवरण्याचा प्रयत्न करत होता. अर्थात मला ते  समजलंच होतं. उद्या ग्रूपमधे प्रत्येकाला त्याने फोन करून त्याने माझं वर्णन केलंच असतं. आणि जर कधी एकत्र भेटलोच तर मग माझ्या नक्कलसकट हे सर्व काही. 

"शान प्लीज. कामतमधे थांबू. तिथले वॉशरूम्स चांगले आहेत." 

"जशी तुमची मर्जी.. मी काय सध्या तुमचा ड्रायव्हर.." त्याने नाटकी अदबीने उत्तर दिलं. 

"व्यवस्थित तिकीट काढलं असतंस तर ही वेळ आली नसती तुझ्यावर. आण काय रे? गेल्या चार वर्षात तु एकदाही माझं तिकीट विसरला नाही मग आजच कसं काय??" माझा मघाचा राग परत उफ़ाळून आला. 

"अगं कॉलेजमधे असताना रोज दिसायचीस त्यामुळे लक्षात रहायचं नेमका या वेळेला विसरलो." 

"हो ना, त्यामुळे ही ड्युटी करावी लागतेय." मी त्याला परत टोमणा मारलाच. तो हसला. 

"शान. सॉरी. माझ्यामुळे तुला दिवाळीच्या दिवशी यावं लागतय." 

"सॉरी काय त्यात? तसंही आमच्या घरी दिवाळी नसते. वर्ष झालं कॉलेज सोडून. इतक्यात विसरलीस पण?" 

अचानक मला आठवलं. एशानचे बाबा पक्के नास्तिक होते. त्याच्या घरी कुठलेच सण साजरे व्हायचे नाहीत. 

एशानचे आई बाबा हा आमच्या ग्रूपमधला गॉसिपिंगचा अतिशय आवडता उद्योग. एशान एकदा कॉलेजच्या कार्यक्रमाला एका छान मुलीला घेऊन आला होता. कुरळ्या केसाची. काळ्या डोळ्याची एकदम मस्त मुलगी होती. सर्वाशी त्याने पण ओळख पण करून दिली. मुलीचं नाव कांचन होतं. असेल पंचवीस सव्वीस वर्षाची. शेवटी कुणीतरी "ही तुझी कोण लागते रे?" 

हा शांतपणे. "माझी सख्खी आई आहे ती." 

ही मुलगी नसून बाई आहे आणि चाळीस वर्षाची आहे यावर कुणीही विश्वास ठेवायला तयार नव्हतं. इतका वेळ आम्ही सर्व जण त्याना नावानेच हाक मारत होतो. खुद्द एशानपण. भारीच इब्लिसपणा केला होता त्याने हा. अर्थात काकूही त्याला सामिल होत्याच. त्यादिवशी ग्रूपमधे सर्वानुमते ठराव पास झाला.."आई असावी तर अशीच.." 

गंमत म्हणजे त्या स्वत्: न्युरोसर्जन होत्या. पण त्याच्याकडे पाहिल्यावर इतकी कठीण ऑपरेशन्स त्या करत असतील असं वाटायचंच नाही. मी एशानच्या बाबाना मात्र कधीच भेटले नव्हते. तो त्यानासुद्धा एकेरी हाक मारायचा. मला या गोष्टीचं कायम अप्रूप वाटत आलं होतं. एशानच्या एकंदर बोलण्यावरून वाटायचं की त्याची आई जितकी मनमोकळी होती तितकेच त्याचे बाबा कठोर होते. 

कार पनवेलच्या पुढे आली होती. नॅशनल हायवे पकडला होता. ट्रॅफ़िकपण आता जरा कमी झालं होतं. एशानने जुन्या गाण्याची सीडी लावली होती. 

"तुला जुनी गाणी केव्हापासून आवडायला लागली?" मी विचारलं. 

"अगं, घाई गडबडीत निघालो ना. माझ्या सीडीज घेतल्याच नाहीत. परवा डॅड ही कार घेऊन गेला होता. त्याच्याच आहेत या सीडीज. पण बरं झालं ना तुला जुनी गाणी आवडतातच..." 

"हं.. नाहीतर तुझ्याबरोबर पाच सहा तास तो धांगडधिंगा ऐकायचा म्हणजे वैताग आलाच असता ना.. " 

तो नुसतंच हसला. 

"रिचा कशी आहे?" 

"कोण रिचा?" 

"शान, तुझी गर्लफ़्रेंड.." 

"माहीत नाही... गेल्या वर्षभरात आम्ही भेटलो नाही.." 

"काय सांगतोस? मला कायम वाटायचं की तु तिच्याबद्दल खूप सीरीयस आहेस म्हणून," 

"रिचा?? आणि मी तिच्याबद्दल सीरियस?? नो वे.." 

"ओह.. बिच्चारी," 

"बिचारी कशाला? तिला आधीपासून माहित होतं. इन फ़ॅक्ट तिलाच मी पहिल्यादा सांगितलं की मी कुणाबद्दल सीरियस अहे ते.,," 

"कुणाबद्दल??" 

"तुला माहीत नाही??" 

"नाही..." 

"अख्ख्या ग्रूपला मीहीत आहे आणि तुला माहीत नाही?" 

"शान, खरंच माहीत नाही.. सांग ना कोण आहे ती.." 

तो माझ्याकडे बघुन हसला. तितक्यात ओम शांति ओम वाजायला लागलं. 

"ओह आईचा फोन.." त्याने मोबाईल उचलत म्हटलं. 

"हा आई बोल.. नाही... पनवेलला आहे. पुण्याला कशाला जाऊ मी? नाही एका फ़्रेंडकडे चाललोय. बॉय असेल नाहीतर गर्ल... फ़्रेंड आहे हे महत्वाचं... नाही उद्या परत येईन.... ओके.. हा... हेल्मेट कशाला? कार चालवत असताना पोलिस कशाला पकडेल? हो बाई... सीट बेल्ट टाकलेत गाडीत.. तु कुठे आहेस?... हो आपण नंतर बोलू.. चल बाय,, हो गं बाई हेड फोन घालुनच बोलतोय," त्याने मोबाएल ठेवला. 

"तुझी आई फ़ार काळजी करते ना तुझी?" मी सहज विचारलं. 

"हो तिला मी अजून पण कुकूलं बाळ वाटतो." 

वडखळ नाका गेलं आणी एशानने गाडी कामतच्या समोर लावली. मी वॉशरूमधे जाउन फ़्रेश झाले. चेहर्यावरचं मणामणाचं ओझं उतरल्यासारखं वाटत होत. तोवर त्याने कॉफ़ी मागवली होती. माझ्यासाठी. आणि स्वत्:साठी लाईम सोडा. 

सहा वाजून गेले होते. आता हळू हळू हायवेवरचं रात्रीचं ट्रॅफ़िक वाढलं असतं. 

"अकरा वाजेपर्यंत आपण घरी पोचू." मी त्याला म्हटलं. 

"पण दिवाळी उद्या सकाळी असेल ना?' 

"सकाळी नाही पहाटे. उद्या साडेचारला पहिली अंघोळ." 

"ओह.. मग अजून आठ नऊ तास आहेत आपल्याला घरी पोचायला." 

"अरे पाच तासात घरी पोचू.." 

"नो.. उद्या साडेतीनला तू घरी पोचशील. मी शब्द दिलाय.." मला तो काय म्हणतोय हे समजतच नव्हतं. 

"आणि आपण इतका वेळ करणार काय आहोत?" 

उत्तरादाखल एशान फ़क्त गालातल्या गालात हसला.

त्याच्या बोलण्याचा मला अर्थच कळत नव्हता. 

"चल, पटकन आटप. उशीर होतोय.." एवढं बोलून तो उठला सुद्धा. 

"आता तर म्हणत होतास ना की पहाटे घरी पोचू, मग लगेच उशीर होतोय काय?" 

माझ्या बोलण्याकडे साफ़ दुर्लक्ष करत तो गाडीकडे निघाला. 

"काय विचित्र माणूस आहे..." मी पण वैतागले. तसाही एशान त्याच्या उलट सुलट वागण्यासाठी प्रसिद्ध होता. मनमानीपणा असाच त्याचा स्वभाव होता.

 

कारमधे काहीतरी सोबत असावं म्हणून मी दोन चिप्सचं पाकिट आणि पाण्याची बाटली घेतली. 

"कशाला? गाडीत पाणी आहे. आणि आईने सॅंडविचेस दिली आहेत दोघासाठी. ती कोण खाणार?" एशानने मला विचारलं. 

"शान, तुझ्या आईला माहीत होतं की तू मला न्यायला येतोयस ते..." मी अजूनच चाट पडले. 

"तिला हे माहित होतं की मी लॉंग ड्राईव्हला चाललोय." 

त्याने गाडी हायवेवर आणत उत्तर दिलं.

 

मघासपासून का कुणास ठाऊक मला भिती वाटत होती. तसा एशान चांगला मुलगा होता. पण तरीही त्याचं बोलणं मात्र मला गोंधळात टाकत होतं. तसंही साडेसहा वाजत आले होते. थंडीचे दिवस असल्याने अंधार पडायला लागला होता. 

"एक मिनिट... तुला माझी भिती वगैरे वाटतेय का?" त्याने माझ्याकडे न बघता विचारलं. 

"भिती कसली? गेली चार वर्षे ओळखते मी तुला.. " मी हसत उत्तर दिलं.. स्वत्:च्या समाधानासाठी. 

"घाबरू नकोस. माझ्या मनात काहीही वावगं नाहिये.." त्याने मघासारखे सीरियसली उत्तर दिलं. मला मात्र एकदम हसू आलं. 

"काय झाले?" त्याने विचारलं. 

"शान, एक तर तू माझी मदत करतोयस. मला घरी घेऊन जातोय. आणि वर हे विचारतोस की मला तुझी भिती वाटते का? जर तुझी भिती वाटली असती तर तुझ्यासोबत आलेच नसते. घरी खोटं सांगणार आहे मी... इतका विश्वास आहे माझी तुझ्यावर.." 

"घरी काय सांगणार आहेस?" 

"हेच की मी बसने आले... तुझ्यासोबत आले म्हणून सांगितलं तर वाट लागेल माझी," 

"अं हं.. प्लान चेंज कर.. तू मला घरी घेऊन जाणार आहेस." 

"याड लागलय का तुला? बाबा बदडतील मला चांगलेच." 

"नाही बदडणार. मी सांगतो." 

"शान, माझ्या बाबाना मी नीट ओळखते. समजलं.? तू मला हायवेवर सोडणार आहेस. तिथून मी घरी फोन करेन बाबा नाहीतर दादा येऊन मला घेऊन जातील.. उगाच हीरो बनू नकोस. आजच्या दिवसात माझी वाट लावलीस तितकं पुष्कळ आहे.." 

"ओके. लेट्स सी, आगे आगे क्या होता है.." 

एक बैलगाडीवाला येऊन आम्हाला ओव्हरटेक करून गेला, इतकी आमची गाडी जोरात धावत होती. 

"शान. हायवेवर जरा स्पीडने चालव ना गाडी. सीटीमधे नाही आहेस आता..." 

"चिल यार.. काय गडबड आहे. उद्या पहाटे साडेतीनला पोचायचं आहे." 

आता मात्र मी शांत बसले. रफ़ीचं "अभी न जाओ छोडकर" चालू होतं. मी खिडकीमधून बाहेर बघत बसले. 

रात्रीचे आठ वाजून गेले होते. आम्ही पोलादपूरच्या पुढे आलो होतो. ट्रॅफ़िक अपेक्षेप्रमाणे चालू झालं होतं. त्यातच शान कुणाचीही पर्वा नसल्यासारखा हळू हळू कार चालवत होता, 

"ही होंडा सीटी इतक्याच हळू जाते का?" मी विचारलं. 

"होंडा सीव्हीक आणि हिचा टॉप स्पीड २०० आहे. बघायचाय?" 

"नको.. अजिबात नको. चालव इतक्याच हळू चालव." 

मला अचानक कॉलजमधे त्याने नवीन गाडी चालवून दाखवलेली आठवलं. जवळ जवळ गाडी उडवलीच होती त्याने. 

आता रफ़ीची गाणी संपून मुकेश ची चालू झाली होती. "सुहानी चांदनी राते. हमे सोने नही देती...." 

"चांदणं तर कुठे दिसतच नाही.." 

"गधड्या आमवस्या जवळ आली.. " 

"अरे पण उद्या दिवाळी आहे ना.." 

"शान, दिवाळी अमावस्येच्याच रात्री असते. " 

"हो का? मला काय माहीत. आम्ही मिशनर्‍याच्या शाळेत शिकलेले." 

"शान, प्लीज.." 

"अगं चिडतेस काय? माझ्या आईच्या घरी दिवाळी वगैरे करतात. पण तिथे आम्हाला कुणी बोलवत नाही. आणि डॅडकडे तर कायमचीच दिवाळी आहे" 

"शान तुझी आई मराठी आहे ना?" 

"मग काय मजा म्हणून इतकं चांगलं मराठी बोलतो का? कंचन पुणेरी मराठी आहे. म्हणून तर..." 

मला कॉलेजमधे कुणीतरी सांगितलेलं आठवलं.. 

एशानचे आई बाबा ते दोघं कॉलेजमधे असल्यापासून एकत्र होते. तेव्हाच त्याचं प्रेम जमलं होतं. एशानची आई अवघी अठरा वर्षाची होती तेव्हा त्यानी लग्न केलं अर्थात कारणही तसंच होतं. लग्नानंतर सहाच महिन्यानी एशानचा जन्म झाला. त्याला संभाळून नवर्‍याची फ़िरतीची नोकरी सांभाळत त्याच्या आईने मेडिकल पूर्ण केलं होतं. पण त्याच्या आईचं तिच्या घराशी संबंध सुटला ते कायमचं.... 

"कसला विचार करतेयस?" त्याने मला विचारलं. 

"काही नाही. तुझ्या आईने तुला कसं संभाळलं असेल त्याचा विचार करतेय." 

"कधीतरी आईला विचार. ती सांगेल तुला बसून. ती एमडीचा अभ्यास करायची आणि मी स्कूलचा होमवर्क. डॅड सांगत होता की मला बोर्डिंग स्कूलला पाठव म्हणून.. पण तिने कधीच ऐकले नाही.. I am so proud of her."

मी त्याच्याकडे बघून हसले. आणि खिडकीतून बाहेर पाहिलं. रस्ता पूर्णपणे सुनसान होता. एकदम छोटा, एकेरी रस्ता. एकसुद्धा गाडी रस्त्यावर नव्हती. 

"शान, आपण रस्ता चुकलोय. हायवे नाहिये हा.." मी ओरडले. 

"मी बरोबर रस्त्यावर आहे. डोंट वरी... " तो म्हणाला, 

"अरे शान पण बाहेर बघ ना." 

"काही नको, मला माहीत आहे आपण कुठे चाललोय ते." 

मला काय बोलायचं तेच सुचत नव्हतं. माझ्या मोबाईलला रेंज नव्हती. 

बाहेर मिट्ट काळोख होता. रस्ता कुठे चाललाय हे समजत नव्हतं. 

आता मला मात्र भिती वाटायला लागली. शान काहीच बोलत नव्हता. मी परत एकदा मोबाईल पाहिला. रेंज नव्हतीच. तरीही घरी कॉल लावला. 

"घाबरू नकोस. मी तुला व्यवस्थित घरी पोचवेन. माझं प्रॉमिस आहे तुला." 

एशानने बाजूला गाडी थांबवत सांगितलं. 

"पण आपण इथे का थांबलोय? आजूबाजुला तर काहीच नाही.." 

"चल बाहेर उतर.." 

"नको.. मी नाही. चल परत जाऊ या.." मी फ़क्त रडायची शिल्लक होते. 

"मूर्ख... खाली उतर. आणि बाहेर ये." एशान परत एकदा खेकसला. त्याच्या या ओरड्यावरून का कुणास ठाऊक मला सर्व काही नीट असल्याची खात्री पटली. कारच्या बाहेर आले तर थंड वारा अंगाला लगेच झोंबला. इकडे तिकडे नजर फ़िरवली... 

आमची गाडी एका दरीच्या टोकाला उभी होती. समोर डोंगरच डोंगर दिसत होते. अंधारामधे काळे काळे. मधेच कुठेतरी लकाकणारा एकाद दिवा. वर आकाशात चंद्र दिसत नव्हता. त्यामुळे शाळा सुटल्यासारख्या चांदण्या धावत होत्या. त्याचा मंद प्रकाश वेगळाच वाटत होता. आमच्या कारचे हेडलाईट्स सुद्धा बंद होते. त्या अंधुकशा प्रकाशात एकदम वेगळंच वाटत होतं. 

"मागच्या वर्षी आम्ही इथे ट्रेकला आलो होतो तेव्हा अडकलो होतो. खूप आवडली ही जागा मला. म्हणून तुला घेऊन आलो. आता पण माझी भिती वाटतेय का?" 

एशानने हळूच विचारलं. 

मी त्याच्याकडे पाहिलं. "सॉरी," मी इतकंच म्हटलं. 

"अंहं इतक्या ईझीली नाही. माझ्या एका प्रश्नाचं उत्तर दे."

 

"आता तू काय माझी घटक चाचणी घेणार आहेस का?" 

"नाही. एकच प्रश्न आहे.. पण मला खरं खरंउत्तर हवय.. " तो हसला आणि हळूच म्हणाला. 

"माझ्याशी लग्न करशील?"

माझा क्षणभर कानावर विश्वासच बसेना.. 

"काय?" मी विचारलं... जवळ जवळ ओरडलेच त्याच्यावर. 

"किंचाळतेस काय? लग्न करशील का म्हणून विचारलय.." तो हसला. 

"अंगठी वगैरे काही आणली नाही का?" मी विचारलं. मला पक्कं माहित होतं की तो माझी गंमत करतोय. मघाशी मी घाबरलेली बघून तो माझी अजूनच खेचत असावा. 

"अंगठी?? ओहो.. ती नंतर देईन मी तुला. आधी तू "हो" तर म्हण," तो हसत म्हणाला. 

"शान, पुरे झाली आता थट्टा.. चल निघु या इथून उशीर होतोय." 

"थट्टा?? आय ऍम सीरियस.. मी मजा नाही करत आहे. " 

"शान मस्ती पुरे आता.. अरे, रात्र फ़ार झाली आहे. घरी चल आता." 

"तू आधी हो का नाही ते सांग." 

"शान.. प्लीज खूप झाली मस्करी." 

"मस्करी? थट्टा? गंमत वाटतेय तुला? सकाळपासून तुझा फोन घेतला नाही. मुद्दाम... हो मुद्दाम तुझं तिकीट काढलं नाही. तुला नेण्यासाठी दुपारपासून वाशी नाक्याला वाट बघत बसलो... या इथे घेऊन आलो आणि तुला गंमत वाटतेय.. छी... दहा वेळा तरी मनातल्या मनात हा सीन रीहर्स केला होता. पण तू अशी री ऍक्शन देशील असं मात्र वाटलं नव्हतं." तो खरंच वैतागला होता. 

"शान, you cant e serious ." मी शांतपणे म्हटलं. 

"का? का मी तुझ्याबाबतीत सीरियस असू शकत नाही?" 

"पण शान.. " मला काय बोलायचं ते समजत नव्हतं. एशान कॉलेजमधे फ़क्त माझा मित्र होता. तो पण काही बेस्ट फ़्रेंड वगैरे नाही. त्याची इकडे तिकडे अफ़ेअर्स चालूच असायची. पण तो माझ्याबाबतीत पण असला विचार करेल आणि ते पण लग्नासाठी.. हा सीन मी माझ्या आयुष्यात कधी इमॅजिन केला नव्हता.. 

"हो की नाही?" 

त्याने परत एकदा विचारलं.. अंधारामधे मला त्याच्या चेहरा स्पष्ट दिसत होता. त्याच्या चेहर्यावरचे अधीर भाव पण दिसत होते. तो खोटं बोलत नव्हता. तो माझी मस्करी करत नव्हता.. खरोखर मला प्रपोज करत होता. एका क्षणामधे एक आयुष्य माझ्या डोळ्यासमोरून तरळून गेलं. 

कॉलेजमधे पहिल्याच दिवशी भेटलेला एशान, घरची श्रीमंती असून आणि पाच हजार रूपये पॉकेटमनी असून सुद्धा आमच्याबरोबर वडापाव खाणारा. सगळे लेक्चर्स चुकवून वर्षाच्या शेवटी अभ्यासासाठी रात्रभर जागणारा.. आणि रात्री अपरात्री फोनवर डिफ़िकल्टीज विचारून सर्वाना हैराण करणारा. स्वत्:च्याच आईला नावाने हाक मारणारा. तिच्या क्लिनिकमधे पडेल ते काम करणारा. मास कॉम झाल्यावर स्वत्:ची ऍड एजन्सी चालू करून वर्षभरात फ़्लॅट घेणारा. ग्रूपला घरी बोलावून सगळ्याना "बेस्ट कुरकुरीत डोसे" करून खायला घलणारा. एशान. माझा मित्र. मला चक्क लग्नासाठी विचारत होता. ..काय बोलू तेच सुचेना. तो एकटक माझ्याकडे बघतच होता. मी हैराण होते. गोंधळले होते. आणि खुश होते. शानसारखा मुलगा शोधूनही सापडणार नाही. ग्रूपमधल्या सर्वच मुलीचं एकमत होतं. 

"हो की नाही?" त्याने परत विचारलं. 

"शान, जर मी नाही म्हटलं तर.." 

"काही नाही. मी गाडी घऊन मुंबईला जाईन. तशीपण तुला अंधाराची भिती वाटतेच. ये चालत इथून. हायवेपासून जास्त नाही.. फ़क्त अठरा किलोमीटर आत आहोत. 

"शान.." 

"प्लीज.. हो म्हणशील याची मला खात्री आहे." 

"कशावरून?" 

"गेली चार वर्षे खात्री आहे. पहिल्यादा तुला पाहिलं त्या दिवसापासून. त्या क्षणापासून.. तुला आठवत पण नसेल. तू क्लासमधे पहिल्यादा आलीस तेव्हा.काळा सल्वार कमीज. व्हाईट ओढणी. मोकळे सोडलेले केस. आणि ब्लॅक चप्पल.. आधी क्लासमधे सगळ्याकडे एकदम घाबरत घाबरत पाहिलंस आणि कुणीतरी तुझ्यावर कमेंट केली तेव्हा त्याच्याकडे हसून पाहिलंस. एकदम निर्धास्तपणे. जणू आधीची घाबरी मुलगी तू नव्हतीसच. तेव्हाच ठरवलं, आयुष्य काढायचं तर याच मुलीबरोबर. तेव्हापासून ते आजपर्यंत हा प्रश्न तुला विचारायचा होता. तू हो म्हणशील ना?" 

"शान, मला माहीत नाही.." 

"वा.. मला माहीत नाही. मॅडम, तुम्हाला माझ्याबरोबर आयुष्य काढायला आवडेल का? हे विचारलंय.. आणि म्हणे माहीत नाही." 

"शान, मला थोडा वेळ देशील?" 

"हो. का नाही? हवा तेवढा वेळ घे. उद्या पहाटे साडेतीनला घरी जायचय तुला." 

"शान, चल निघू या. उशीर होइल." 

"मला उत्तर हवय." 

"आत्ता?? लगेच?" 

"हो.." 

"मग ऐक.. नाही. मला शक्य नाही" 

त्याच्या चेहर्यावर अंधार पसरल्यासारखं मला उगीच वाटलं. 

तो काहीच बोलला नाही. मी दरीकडे बघत उभी होते. तो कारमधे जाऊन बसला. तरी माझं लक्ष नव्हतं. त्याने हॉर्न मारला. "आता चल" या अर्थाचा. 

मी निमूटपणे कारमधे जाऊन बसले. त्याने रीव्हर्स मारला. सीडी चालू झाली. "आंसूभरी है जीवन की राहे..." 

मी न राहवून गाणं बंद केलं. 

शान काहीच बोलला नाही. 

"आय ऍम सॉरी" मीच बोलले. त्याची शांतता मला खूप त्रास देत होती. माझ्या नकाराचं त्याने कारण तरी किमान विचारावं असं वाटत होतं. 

त्याचा मोबाईल वाजला. बहुतेक त्याला रेंज असावी. 

"बोल... हो.. अं?? नाही... माहीत नाही... नंतर बोलतो मी. हा.. डॅड.. बादमे फोन कर दूंगा. ड्राईव्ह कर रहा हू.. ह्म्म.. प्लीज... ओके. टेक केअर.. " त्याने फोन कट केला. 

"आई होती का?" मी विचारलं. त्याने फ़क्त मान डोलावली. 

"एशान.. प्लीज. तू चिडू नकोस." 

"मी चिडलोय असं तुला वाटतय का?" त्याने मला विचारलं. 

"हा प्रश्न आहे का?" 

"तुझं उत्तर काय आहे ते बघ ना...." 

"शान, तू जरा माझा विचार कर. तुला माझ्या घराबद्दल काहीच माहीत नाही." 

"लग्न तुझ्याशी करायचय. तुझ्या घराशी नाही," 

"शान, माझ्या घरचे कधीच तयर होणार नाहीत. माझ्या ताईच्या लग्नाच्या वेळेला मी पाहिलय.. आजोबानी प्रत्येक मुलाविषयी कशी चौकशी केली होती. ते तुला कधीच तयार होणार नाहीत." 

मला घरातले निष्कर्ष समोर दिसत होते. कर्मठ कुटुंबातली मी. संस्कार, शील कुल असल्या गोष्टीचं बाळकडू घरात मिलालेलं. त्याच्या उलट एशानचं घर. देवब्राह्मण नाही. नास्तिकता. त्याची आई अजून जीन्स घालते. त्याच्या घरात कसले संस्कार नाहीत. वागण्याची पद्धत नाही. कुटुंब नाही. 

माझ्या घरात सुरू झालेला संघर्ष माझ्या डोळ्यासमोर दिसत होता. अख्ख्या घरासाठी खपून स्वयंपाक करणारी आणी तरीही सर्वात शेवटी जेवणारी स्त्री हे आमच्या गृहिणीपणाचे आदर्श होतं. आणी कितीही शिकलेलं नोकरी केलेलं असलं तरी त्यात काहीच बदल स्विकारला जानार नव्हता. त्यामधे स्वत्:ला मेंटेन करणारे, जिममधे जाणारी डॉक्टर कांचन कुठेच बसत नव्हती. एशानमधे त्याच्या आईवडीलामधे चूक काहीच नाही, हे मला समजत होतं. पण आजोबाना आणि बाबाना कोण सांगणार? 

"शान, माझ्या घरी असं चालणार नाही. तुझी आई मराठी आहे, पण डॅड पंजाबी आहेत. आजोबा ऐकूनसुद्धा घेणार नाहीत." 

"सिंधी. एशान मीरचंदानी. दॅट मेक्स मी सिंधी." 

"सॉरी, पण तरी घरी..." 

"तुझं उत्तर हवं होतं मला. ते जर नाही असेल तर मग पुढचं बोलायचं कशाला?" 

"शान.. पण अरे.." 

"एकदा.. फ़क्त एकदा हो म्हण. तुझ्या घरच्याना समजवायची जबाबदारी माझी. मी चांगला पैसा कमावतो. निर्व्यसनी आहे. बीअर घेतो ते दे सोडून. पण तुला आयुष्यात खूप सुखी ठेवीन, कधीच कसला त्रास होऊ देणार नाही... बिलिव्ह मी." 

"शान, मला सर्व पटतय. पण घरी..." 

"परत तोच विषय का काढतेस? तुझ्या घरचे तयार होतील... मी मनवेन त्याना." 

"नाही.. एशान, आजोबा कधीच ऐकणार नाहीत. मी ओळखते त्याना. उगाच हे असं काही समजलं तर मला नोकरी सोडून घरी बसवतील.." 

"हे असं काही म्हणजे?" 

"शान, प्रेम विवाह तुझ्या इथे चालत असतील. माझ्या घरी त्याला थिल्लरपणा समजतात." 

"ओह, माझ्या आईवडीलानी पण केला होता ना प्रेम विवाह.. म्हणून आम्ही थिल्लर माणसं. तुमच्यासारखे खानदानी नव्हे, बरोबर ना?" त्याच्या आवाजातला उपरोधपणा माझ्या जीवाला अक्षरश्: कापून गेला. दातानी माझेच ओठ घट्ट दाबले. 

"शान सॉरी." 

"तीनदा की चारदा तेच ऐकवलेस. आता बास, मला समजलं की तुला काही प्रॉब्लेम नाही. घरी प्रॉब्लेम आहे, तरीही.... मला तुला काहीतरी सांगायचय.." 

गाडी हायवेवर आली होती. 

"मी तुला आयुष्यात खूप सुखी ठेवेन. कधीही काहीही वेळ आली तरी तुझा हात सोडणार नाही, हा मी दिलेला शब्द आहे. जगातल्या कुठल्याही रिती रिवाजापेक्षा, नात्यापेक्षा आणि संस्कारापेक्षा महत्वाचा. माझा शब्द... माझं वचन. असंच एक वचन डॅडने आईला दिलं होतं आणि पंचवीस वर्षापर्यन्त निभवलय. सात फ़ेरे त्यानी कधीच घेतले नाहीत. सप्तपदीपण चालले नाहीत. "नातिचरामि" अशी शपथ कधीच घेतली नाही. पण त्याचं पालन मात्र केलं." 

बोलता बोलता त्याचा आवाज हळूवर झाला होता. अलगद फ़ुंकलेल्या बासरीसारखा वारा खेळत होता. दूरवर कुठल्यातरी गावामधे फ़टाके उडत होते. समोरून येनार्या गाडीच्या हेडलाईटचा उजेड त्याच्या चेहर्यावर पडत होता. बहुतेक कशेडी घाट सुरू झाला होत्ता. ट्रॅफ़िक तसं कमी वाटत होतं. 

शान पुढेही काहीतरी बोलत होता. माझं लक्षच नव्हतं. मी मनाने केव्हाच दुसर्या कुठल्यातरी जगात पोचले होते. बाबा, आजोबा चिडतील ओरडतील कदाचित मारतील सुद्धा. पण शान त्याची आई त्याना समजावतील. माझं भलं कशात आहे ते नीट सांगतील. त्याचं म्हणणं माझ्या घरचे आधी ऐकणार नाहीत. मग हळू हळू तयार होतील. एशान चांगला पैसा कमावतो. व्यसनी नाही. आणि हुंडा मागणार नाही. हे त्याना पटायला लगेल. आणि मग ते तयार होतील.... 

"मग काय विचार आहे?" शान मला विचार होता. 

"कशाबद्दल?" मी पटकन बोलून गेले. अर्थात चूक लक्षात आल्यावर जीभ चावली. 

"शोएब अख्तर बॉल फ़ेकतो की टाकतो याबद्दल.." 

"काय??" 

तो हसला.. मी पण हसले. 

"शान एक विचारु?" 

"विचार ना.." 

"तू खरंच गेल्या चार वर्षापासून माझ्यावर प्रेम करतोस?" 

"का? अजून शंका आहे तुला? " 

"ग्रूपमधे कुणाला माहित होतं?" 

"जास्त कुणाला नाही. पण मी माझ्या प्रत्येक गर्लफ़्रेंड्ला सांगायचो." 

मी खुदकन हसले. 

"काय झालं?" 

"तू तुझ्या गर्लफ़्रेंडला सांगितलेस. आणी मला कधीच नाही सांगितलं.." 

"तुला सांगितलं कित्येकदा... तुला समजलंच नाही," 

खरं खरं सांगते.. शानच्या या वाक्याचा अर्थ मला आजतागायत समजलेला नाही. विचारलं तर तो सांगतही नाही. उत्तर म्हणून परत हेच वाक्य असतं. 

"कॉलेजमधे किंवा त्यानंतर तुला कधी वाटलं नाही की माझ्या आयुष्यात कुणीतरी येईल म्हणून.." 

"मी चान्सच ठेवला नव्हता. कॉलेजमधे असल्यापासून... हमारे जासूस तुम्हारे इर्द गिर्द हमेशा घूमते रहे है.." 

"उगाच फ़िल्मी वाक्यं फ़ेकू नकोस." 

"का आपल्या कॉलेजमधलं कोणच नाही तुझ्या ऑफ़िसमधे." 

"आहे.. पण तो तर.. ओह नो... रुचिर आपल्याला दोन वर्षं सीनायर होता..." 

शान माझ्याकडे बघून फ़क्त हसला. अगदी लहान मुलासरखा गोड. 

"मी कधीही.. म्हणजे मला कधी वाटलं पण नव्हतं.... माय गॉड.. मी खरंच इतकी स्पेशल आहे का रे?" 

"माहीत नाही.. पण आई म्हणते की तू तिच्यासारखी आहेस म्हणून.." 

"आई? तुझ्या आईला माहीत आहे हे सर्व..." 

"पहिल्या दिवसपासून.." 

"आणि ही सर्व आयडीया तिचीच. बरोबर?" 

"नाही. ही डॅडची. अगदी गाडीत गाणी कुठली लावायची इथपासून ते कुठे थांबायचं इथपर्यंत..." 

"शान, आय डोंट बिलिव्ह दिस" 

"परत एकदा विचारू?" 

"काय?" 

"तेच..." 

मीपण मुद्दाम खोडकरपणे विचारलं "काय ते नीट सांग" 

"मी तुझ्या निर्ढावल्या डोळ्यांत तेजाळू किती? 

उत्तरे देशील म्हणुनी प्रश्न ओवाळू किती?"

 

"काऽऽऽय?" मला चक्कर यायचे बाकी होते. म्हण्जे शान मला प्रपोज करतोय वगैरे ठिक होतं.पण कविता बिविता म्हणजे. मामला भयानक रित्या गंभीर होता. 

"तुला.. ना रीऍक्शन कशी द्यायची तेच समजत नाही.. मी काय भूत आहे असं किंचाळायला..." 

"अरे पण कविता?" 

"माझी नाही. वैभव जोशीची आहे. सिच्युएशनला फ़िट बसत होती म्हणून...." 

"बाप रे.." 

"परत चुकीची रीऍक्शन.." 

रात्रीचे बारा वाजून गेले होते. रात्र उद्याच्या पहाटेच्या तयारीला लागली होती. घाटातला वळणावळणाचा रस्ता सुरू होता. 

"ए शान.. परत एकदा बोल ना..." 

"काय? कविता?" 

"नाही रे.. ते मघाशी म्हणालास ना.. मी तुला शब्द देतो वगैरे.. वचन वगैरे.." 

"ए मी काय ते पाठ करून नाही म्हणालोय. हा... आईने थोडी मदत केली होती. पण तरीही..." 

"तरीही काय?" 

"तुला ते शब्द महत्वाचे आहेत की भावना महत्वाच्या?" 

मी काहीच बोलले नाही. खरं तर गरज नव्हती. आणि का ते मला माहीत नाही. पण माझ्या डोळ्यत पाणी आलं. 

त्याने हलकेच माझा हात धरला. 

"आय प्रॉमिस. मी शब्द दिलाय तुला. आयुष्यात कधीही तुला दु:ख देणार नाही. हा धरलेला हात कधीच सोडणार नाही. 

मी त्याच्याक्डे बघितलं. जगातले सगळे शब्द संपल्यासारखे वाटले. काहीच बोलायची गरज नव्हती. या एका क्षणापुरती का होईना.. मी या जगातली सर्वात सुखी होते. 

अंधार होता. रस्ता वळणावळणाचा होता. तो माझ्याकडे बघत होता. गाडी वार्याशी स्पर्धा केल्यासारखी पळत होती. आणि मझं मन गाडीपेक्षा वेगाने... आणि माझा हात त्याच्या हातात होता..... 

मला पुढचं काहीच आठवत नाही.. दिसत नाही.. समजत नाही. फ़क्त एवढंच माहीत आहे... त्याने आयुष्यभर माझा हात सोडला नाही. दिलेला शब्द त्याने शेवटपर्यंत पाळला. 

***समाप्त्***